Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

Η ΣΤΗΛΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΜΑΣ Στους Νέους που έμειναν στην Πατρίδα καί σ εκείνους που ξενιτεύτηκαν για να βρουν (έτσι νομίζουν) μια καλύτερη ζωή. Στά παιδιά μας πού στήν εποχή αυτή τρέχουν διψασμένα νά βρούνε τήν χαρά καί τήν απόλαυση σέ μέρη πού μόνο ο τραυματισμός της ψυχής τά περιμένει καί η οδυνηρή απογοήτευση.... Πόσο λυπάμαι όλους αυτούς που συναντώ στή ζωή μας, αυτή τήν ωραία δημιουργία του Παντοδύναμου, νά τήν ζουν με μικρότητες, με φτηνούς υπολογισμούς καί κλείνουν με τα ίδια τους τά χέρια όλους τους δρόμους των μεγάλων έργων καί των θεαρεστων πράξεων και περιορίζονται στό νά βαδίζουν ένα άχαρο καί θλιβερό μονοπάτι μικρών ή χυδαίων ή ματαίων υπολογισμών μακρυά από τη χαρά καί τήν αναγεννητική δύναμη της διδασκαλίας του Ιερού Ευαγγελίου..... ΛΥΠΆΜΑΙ ακόμη αυτούς τους μορφωμένους με τις γλώσσες τα πτυχία και τις περγαμηνές αλλά καί τους αμόρφωτους που δέν έμαθαν τήν τέχνη τήν αγία νά μετατρέπουν τόν πόνο που τους επιτρέπει ο Θεός σέ δύναμη, αγάπη, ελπίδα καί σωτηρία αλλά τόν αφήνουν νά τους οδηγεί χωρίς βούληση καί βεβιασμένα σ ένα θλιβερό ΆΘΡΟΙΣΜΑ της ζωής των, σ ένα μηδενικό καί τίποτε άλλο. Φεύγοντας μάλιστα από τή ζωή αυτή οχι μέ δάκρυα ψυχής που ανακουφίζουν, αλλά μέ τό πικρό παράπονο πως δέν ενιωσα τίποτε στή ζωή αυτή καί πρό πάντων πως ΔΕΝ ΕΝΙΩΣΑΝ ΤΉΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΧΑΊΡΟΜΑΙ όλους αυτούς που αγωνίστηκαν, πάλεψαν καί στό τέλος φωτίστηκαν καί μπόρεσαν να βρουν τόν ύστατο σκοπό της ζωής, ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!! ΕΥΓΝΩΜΟΝΏ κι εγώ τόν Θεόν μου καί Σωτήρα μου, και την Μάνα μας τήν Παναγία, τήν συντροφιά μου στίς δύσκολες στιγμές της ζωής μου, στίς στιγμές τίς μοναξιάς καί του πόνου, που μου άνοιξε τά μάτια της ψυχής γιά νά γνωρίσω ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΌ ΝΌΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ....!!! π.Ευθύμιος Μπαρδάκας ------------------------------------------ ΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΥΜΑΤΊΖΕΙ Η ΓΑΛΑΝΌΛΕΥΚΗ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ Ζ Η Τ Ω Η Ε Λ Λ Α Δ Α !!! ΖΗΤΩ ΟΙ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ!!! ΖΗΤΩ ΤΟ ΗΡΩΙΚΌ Ο Χ Ι !!! ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΗΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΕΚΝΩΝ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ !!!

Παναγία η Ελευθερώτρια

ΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΥΜΑΤΊΖΕΙ Η ΓΑΛΑΝΌΛΕΥΚΗ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ
Ζ Η Τ Ω Η Ε Λ Λ Α Δ Α !!! ΖΗΤΩ ΟΙ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ!!! ΖΗΤΩ ΤΟ ΗΡΩΙΚΌ Ο Χ Ι !!! ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΗΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΕΚΝΩΝ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ !!!


Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018

Οι Άγιοι Ευλάμπιος και Ευλαμπία : δυο αδέλφια αγαπημένα στη ζωή και, για τήν Πίστη στό Χριστό, ενωμένα και στον μαρτυρικό θάνατο… (Αύριο Τρίτη Πρωί Μεσονυκτικο Όρθρος και Θεία Λειτουργία 5.30΄εως 9 σας περιμενω ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ) Οι αυτάδελφοι μάρτυρες Ευλάμπιος και η Ευλαμπία, καταγόταν από τη μεγαλούπολη Νικομήδεια. Ήσαν και οι δύο νέοι και ωραίοι, σωματικά και ψυχικά. Ευσεβέστατοι Χριστιανοί παρ’ ότι ήσαν νέοι. Από τούς γονείς τους είχαν βαθειά την επίδραση της καλής αγωγής. Η ζωή τους και η άθληση τους συνέπεσε σε ειδωλολατρικούς χρόνους. Βασιλεύς τότε ήταν ο Μαξιμιλιανός και εις την Νικομήδεια ηγεμόνας ο Μάξιμος. Ο Ευλάμπιος δεν υπέφερε να βλέπει κάθε μέρα να βρίζεται το όνομα του Θεού. Γι αυτό έφυγε από τη Νικομήδεια και κατοικούσε σε τόπον έρημο. Εκεί ζούσε με μεγάλη εγκράτεια. Απέφευγε κάθε αμάρτημα. Ύστερα όμως από ολίγον καιρόν γέμισε από θειο ζήλο. Είδε ότι και εκεί η ζωή του ήταν χωρίς δράση και αγώνα όπως την ήθελε εκείνος. Σαν άλλος ζηλωτής Ηλίας, άφησε τότε την έρημο πρόθυμος, και πήγε στην Πόλη να παρουσιασθεί στους εθνικούς ειδωλολάτρες. Ήθελε να κηρύξει την ευσέβεια. Ήθελε να μαρτυρήσει, για να λάβει τον φωτοστέφανο της αθλήσεως. Μπαίνοντας στην πόλη έμαθε για τα Αντίχριστα βασιλικά προστάγματα, και επίτηδες κορόιδεψε και είπε λόγια περιφρονητικά γι αυτά. Όσοι ήσαν εκεί κατάλαβαν, ότι ήταν Χριστιανός. Αμέσως τον έδεσαν και τον φυλάκισαν, έως ότου τον φέρουν σαν νέο κυνήγι στον ηγεμόνα. Ο Άγιος βασανίζεται Ο ηγεμόνας αφού πρώτα προσπάθησε να αλλάξει τον Ευλάμπιο έδωσε διαταγή να τον βασανίσουν. Προστάζει να απλώσουν κατά γης γυμνό και να τον δέρνουν τον Άγιο αλύπητα. Ο Μακάριος Ευλάμπιος υπέμενε ανδρείως τούς ραβδισμούς και δεν δείλιασε καθόλου! Αφού έβλεπε ότι δεν λυγίζει διάταξε νέο χειρότερο βασανιστήριο όπου του κατέσχισαν τις σάρκες του. Ο Δεσπότης Χριστός όμως τον γέμιζε ευχαρίστηση και του έστελλε εξ ύψους βοήθεια. Έβλεπε με οργή ο τύραννος, ότι ούτε με υποσχέσεις, ούτε με βασανιστήρια μπορούσε να κερδίσει ή και να ταπεινώσει τον Άγιο. Διέταξε νέο χειρότερο βασανιστήριο. Του γύρισαν όλα τα δάκτυλα, του στρέβλωσαν και τα χέρια και τούς αγκώνες και τα πόδια και τα γόνατα και τόσον πόνο του έδωσαν, ώστε όλοι θαύμαζαν, πού δεν ξεψύχησε. Όμως ο Κύριος πάλι τον σκέπασε με την βοήθεια του. Αυτά παρόργισαν πάλιν τον άσεβη και διατάζει να πυρώσουν σιδερένιο κρεβάτι, να κάψουν τα σίδερα και τα σύρματά του, μέχρι να κοκκινίσουν σαν τα κάρβουνα τα αναμμένα, και να ξαπλώσουν επάνω του τον Μάρτυρα. Όταν ετοιμάστηκαν όλα, ο Άγιος έκαμε τον Σταυρό του και ξαπλώθηκε επάνω στα πυρακτωμένα εκείνα φοβερά σίδερα. Τί φρικτό μαρτύριο! Ενώ οι σάρκες καιγόταν και διαλυόταν, αυτός φαινόταν σαν να ήταν σε μαλακό στρώμα και ευχαριστούσε τον Θεό. Περισσότερο λυπόταν και στενοχωριόταν ο Άγιος, γιατί έβλεπε, ότι παρ’ όλα τα βασανιστήρια, πού του έκαναν, οι ειδωλολάτρες δεν πίστευαν στον αληθινό Θεό. Συντρίβει τα είδωλα Ηθέλησε λοιπόν να τούς δείξει πόσο ψεύτικοι και αδύνατοι ήσαν οι θεοί τους, και λέγει στο τύραννο, να τον οδηγήσουν στον ναό των ειδώλων. Χαρά μεγάλη στους ασεβείς. Νόμισαν, ότι θα προσκυνήσει τα είδωλα. Όταν όμως έφθασαν εις τον βωμό, ο Άγιος άγγιξε λίγο με το δεξιό χέρι το σπουδαιότερο και το μεγαλύτερο είδωλο λέγοντας: – Με τη δύναμη του Θεού, σε διατάζω να πέσεις κατά γης και να γίνεις χώμα λεπτότατο. Παρευθύς έγινε ο λόγος του. Όσοι ήσαν εκεί θαύμασαν και επειδή είδαν την αδυναμία των ειδώλων, επίστεψαν αναρίθμητοι εις τον αληθινό Θεό, και προσκυνούσαν τον Άγιο. Η αδελφή τον Ευλαμπία ομολογεί φανερά την πίστη της στον Χριστό. Την ίδια ώρα φάνηκε ανάμεσα στο πλήθος, μία νέα ωραιότατη κόρη, η οποία επήρε από το χέρι τον Άγιο, και τού λέγει: – Εγώ όπως ξέρεις είμαι η αδελφή σου Ευλαμπία. Μας γέννησε και μας ανάθρεψε μία μητέρα. Γι’ αυτό πρέπει και μαζί να αποθάνομε, για την αγάπη του αληθινού μας Θεού. Συγχρόνως, συμβούλευε εκείνους πού παρευρίσκονταν εκεί, να μιμηθούν το δικό της παράδειγμα, να γνωρίσουν την αλήθεια, να πιστευόσουν εις τον ένα Θεό, για να σωθούν. Τα βασανιστήρια της Αγίας. Όπως ήταν επόμενο, από ένα σκληρόκαρδο τύραννο η τιμωρία ήλθε αμέσως. Διέταξε να την δέρνουν δυνατά στο πρόσωπο. Τόσο όμως δυνατά και βίαια την έδερναν, ώστε αλλοιώθηκε το κάλλος της μορφής της. Έγινε αγνώριστη και η φωνή της έσβησε. Ο Ευλάμπιος την ενθάρρυνε να στέκεται ανδρεία και να μη δειλιάσει. Και έτσι υπέμεινε η αείμνηστη γενναία το μαρτύριο. Έπειτα σκέφθηκε ο τύραννος άλλο μαρτύριο. Διέταξε να βράσουν ένα μεγάλο καζάνι νερό, και να τούς βάλουν μέσα και να τούς αφήσουν εκεί έως ότου μείνουν τα κόκκαλα. Έτσι και έγινε αλλά ο καλοκάγαθος Θεός προστάτεψε τους δύο Αγίους. Ο τύραννος διατάζει τώρα να τον τυφλώσουν. Ήθελε με αυτό, να κάμει την αδελφή του να δειλιάσει μήπως την μεταστρέψει. Αλλά ματαίως κοπίαζε ο άθλιος και ασυνείδητος. Τότε πάλι διατάζει ο τύραννος, να κάψουν δυνατό καμίνι όπως το Βαβυλώνιο. Όταν το έκαψαν έριξαν μέσα τους Αγίους αλλά ο Κύριος τους προστάτεψες και έκανε την φωτιά δροσιά. Βλέποντας αυτά πολλοί ειδωλολάτρες πίστεψαν στον αληθινό Θεό. Ο τύραννος επειδή δεν εύρισκε άλλο μαρτύριο να τούς επιβάλει, βαρέθηκε να πολεμά με τον Παντοδύναμο ο αδύνατος. Δεν είχε πλέον καμιά ελπίδα να τούς συντρίψει. Όλα είχαν αποτύχει και είχε γίνει γελοίος στα μάτια των υπηκόων του καίτοι δεν τολμούσαν να του το πουν. Το τέλος των Αγίων Υπολείπετο μόνον ο αποκεφαλισμός. Διέταξε, λοιπόν, να κόψουν τα κεφάλια των Αγίων. Και ο μεν Άγιος αποκεφαλίσθηκε αμέσως, σύμφωνα με τη διαταγή του τυράννου. Η Ευλαμπία όμως παρέδωσε την αγία της ψυχή στα χέρια του Δεσπότου Χριστού. Τούτο δε έγινε εις την αγία κόρη κατ’ οικονομία Κυρίου, διά να μην αγγίσουν τα ακάθαρτα χέρια των δημίων, αλλά να φυλαχθεί αμίαντος. Ακόμη και για να διαψευσθεί ο τύραννος, ότι αυτός νίκησε. Όχι! Νίκησε ο Θεός, ο οποίος εξουσιάζει την ζωή και τον θάνατον. Όταν Αυτός θέλησε, τότε και την ψυχή της Μάρτυρος παρέλαβε ατάραχα και χωρίς σπαθί, για να μη γίνει η διαταγή του τυράννου. Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ. Τῆς φύσεως θεσμῶ, συνημμένοι ἐνθέως, ὁμόψυχοι στερρῶς, ὡς ὀμαίμονες θεῖοι, αὐτάδελφοι Μάρτυρες, ἐν ἀθλήσει ὠράθητε, ὦ Εὐλάμπιε, σὺν τὴ σεμνὴ Εὐλαμπία, ὅθεν στέφανον, νικητικὸν δεδεγμένοι, ἠμᾶς διασῴζετε. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Κοντάκιον Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον. Τοὺς γενναίους Μάρτυρας, καὶ ἀδελφοὺς κατὰ σάρκα, τὸν σοφὸν Εὐλάμπιον, καὶ Εὐλαμπίαν τιμῶμεν, οὗτοι γὰρ τῶν τυραννούντων μηχανουργίας, ᾔσχυναν τῇ δυναστείᾳ τοῦ σταυρωθέντος· ἀνεδείχθησαν διόπερ, Μαρτύρων δόξα, ὁμοῦ καὶ καύχημα. Ὁ Οἶκος Τὴν δυάδα πιστοὶ τῶν Ἀθλοφόρων σήμερον, ἐν ᾠδαῖς ἱεραῖς καὶ ὕμνοις εὐφημήσωμεν, ὅτι τῶν εἰδώλων καθεῖλον τὴν πλάνην, πολυθεΐας τὸ πῦρ κατασβέσαντες, καὶ δαίμονας ᾔσχυναν, τῶν δὲ τυράννων τὸν θυμὸν οὐκ ἔπτηξαν ξίφη τε καὶ πῦρ μὴ δειλιάσαντες, οὔτε θηρίων ὁρμὰς ἀγρίων, ἀγωνισάμενοι καλῶς, Εὐλάμπιος ὁ εὐκλεής, σὺν τῇ σεπτῇ Εὐλαμπίᾳ, ἀδελφοὶ σύναθλοι δειχθέντες, Μαρτύρων δόξα, ὁμοῦ καὶ καύχημα. Μεγαλυνάριον Χαίρετε Μαρτύρων σεπτὴ δυάς, Εὐλάμπιε μάκαρ, σὺν τῇ Εὐλαμπίᾳ τῇ ἀδελφῆ, καὶ διακοσίους, Ἁγίους Ἀθλοφόρους, ὑπὲρ ἡμῶν Κυρίῳ, ἀεὶ πρεσβεύσατε.


Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2018

ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΥΜΩΝ (Λουκα στ΄ 35) Υπάρχει μιά παράξενη αντίληψη, εσφαλμένη καί κακή σέ μερικούς ανθρώπους προκατειλημμένους πώς η πίστις στό Χριστό, έχει πολλές υπερβολές.... Γιατί όλοι αυτοί θέλουν μιά θρησκεία στά μέτρα των επιθυμιών καί των ορέξεών τους.! Μιά θρησκεία που μπορεί να ικανοποιεί ακόμη καί τα κατώτερα ένστικτα καί επιτρέπει μιά ζωή ανεξέλεγκτη! Καί όμως τίποτε δέν είναι υπερβολή, ούτε ακατόρθωτο στήν μοναδική εξ Αποκαλύψεως Πίστη μας. Τίποτε δέν είναι βουνό, όπως νομίζουν πολλοί, από τήν διδασκαλία του Μοναδικού, Αιωνίου Διδασκάλου Ιησου Χριστου του Ναζωραίου. Καί άν μερικά πράγματα θεωρούμε υπερβολικά ή ακατόρθωτα είναι γιατί ποτέ δέν δοκιμάσαμε απροκατάληπτα καί μέ καλή προαίρεση νά εφαρμώσουμε αληθινά καί προσεκτικά τήν υπέροχη διδασκαλία Του στή ζωή μας. Καί άν τολμήση κανείς νά κηρύξη καί νά πεί πως ΄όλοι μπορούμε στή ζωή μας νά κάνομε τό καλό, αμέσως θά παρουσιαστούν οι αντιφρονούντες γιά νά μας πουν με ειρωνικό χαμόγελο πως αυτά είναι ακατόρθωτα γιά πολλούς ανθρώπους. Όμως θέλω νά πιστεύω πώς κάθε άνθρωπος στή ζωή του μπορεί να κάνεη καλό, κάποιο καλό, μικρό η μεγάλο. Αρκεί νά τό θελήση καί θά μπορέσει. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα βρέθηκα για τό πνευματικό μου έργο σ΄ένα από τά απομακρυσμένα χωριά της Καρύστου. Τό πρωί στήν ομιλία μου μετα τήν Θεία Λειτουργία, στό Κοινωνικό, μίλησα για την Αγάπη, πού λείπη πολλές φορές από τόν στενό κύκλο των χωρικών μας καί τόνισα, πώς μέ τήν αγάπη του Χριστού όλοι μπορούμε νά κάνομε καλό στή ζωή μας, νά κάνομε έργα αγάπης. Τό απόγευμα στήν πλατεία του χωριού συγκεντρωθηκε σχεδόν όλο το χωριό γιά καφέ καί συζήτηση με ποικίλα ενδιαφέροντα. Στή συνέχεια εξέφρασα τήν επιθυμία να μεταβώ στό Νεκροταφείο νά ψάλλω τρισάγιο στίς ψυχές. Μέ ακολούθησαν όλοι. Μαζί μας ο σοφός και σεμνός Δάσκαλος, οι επίτροποι, οι ψάλτες καί ένας μεσόκοπος δικηγόρος της παλιάς σχολής. από εκείνους που αρέσκονται νά επιδεικνύουν πνεύμα πολυμάθειας καί αντιλογίας. Σέ μιά στιγμή ο δικολάβος κοντοστέκεται καί με ρητορικό στόμφο μου λέει : "Ωραία μας τά είπατε σήμερα πάτερ, αλλά δέν μπορώ να καταλάβω εκείνο που μας τονίσατε! Πώς όλοι μπορούμε νά γίνομε ποιηταί των καλών έργων στή ζωή μας? Καλά εγώ μπορώ νά κάνω κάτι αλλά τουτη εδώ η γυναίκα, η ζητιάνα η Χάιδω, σάν τί καλό μπορεί να κάνη στή ζωή της?" Εκείνη δέν τάχα σε! Πήρε άδεια καί με ρώτησε : Παπα Θύμιο, δέν μου λές,πίσω από τό Νεκροταφείο, τί υπάρχει? Ξαφνιάστηκα. Τήν κοίταξα καλά καλά καί της απάντησα. Βλέπω ένα κλίβανο. Τί είναι λοιπόν εκεί? Εγώ παππούλη, δέν μένω εκεί. Μά μένει μιά άλλη ψυχή, ξεχασμένη, πεταμένη καί δυστυχισμένη όσο δέν μπορεί νά φανταστεί ανθρώπινος νους. Ότι δέν κάνετε όλοι εσείς, που λέγεστε καλοί χριστιανοί, κάνετε μεγάλους σταυρούς, πάτε σέ πανηγύρια καί ολονυκτίες ανάβετε μεγάλες λαμπάδες.... τό κάνω εγώ η ζητιάνα σας, η περιφρονημένη από όλους σας, πού τίς πετάτε καμιά φορά ένα ξεροκόμματο.... Όλοι στό άκουσμα των λόγων της ζητιάνας ένιωσαν κάποια ντροπή. Η γυναίκα εκείνη έκανε τά θλιβερά αποκαλυπτήρια όλων. ---------------------------------------------------------- Κάθε βράδυ έρχομαι στό Κοιμητήριο γιά νά ανάψω από ενα κεράκι στά κασελάκια μέ τά οστά των δύο αγαπημένων μου παιδιών που πέθαναν από πείνα στήν κατοχή. Τότε μέ είχε εγκαταλείψη άσπλαχνα ο άντρας μου γιά μιά άλλη συγχωριανή μας καί έμεινα μόνη νά τά μεγαλώσω. Πάλεψα μόνη μου σκληρά γιατί αγαπούσα τά παιδιά μου. Μά αρρώστησαν κάποτε βαρεια,από τύφο. Φάρμακα δέν υπήρχαν στό χωριό. Πέθαναν. Από τότε που εχασα τά παιδιά μου, βρέθηκα στους δρόμους γιατί εντομεταξύ ειχα πουλήση καί τό σπίτι μου για να σώσω τα παιδιά μου. Πάντα στό νου μου εβαζα κακή σκέψη : Αν ποτε έβρισκα μπροστά μου τόν άντρα μου ή τήν Καλλιόπη, τήν γυναίκα που γκρέμισε τό σπίτι μου, θά τους έπνιγα για να εκδικηθω τόν θάνατο των παιδιών μου. Έτσι περνούσα τον καιρό μου, όταν ένα Σάββατο, πηγαίνοντας στό κοιμητήριο, πέρασα από τόν κλίβανο που ειναι πιό πέρα. Ακούω από μέσα μιά αρρωστιάρικη φωνή νά φωνάζη βοήθεια. Η φωνή μου φάνηκε γνωστή μά δέν μπορούσα νά καταλάβω. Πλησιάζω καί στό λιγοστό φως, είδα σωριασμένη μιά γεμάτη πληγές γυναίκα........... Οπισθοχώρησα........... Μιά άγρια φωνή βγήκε από τά σωθικά μου "καταραμένη, σκύλα, κακούργα....". Ήταν η γυναίκα που μου έκλεψε τόν άνδρα μου καί νά μείνουν απροστάτευτα τά παιδιά μου..Τό αίμα ανέβηκε στό κεφάλι μου. Ήμουν έτοιμη νά τήν πνίξω μέ μανία.... Ήρθαν τά λόγια του Ευαγγελίου στη σκέψη μου ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΥΜΩΝ (Λουκα στ΄ 35). Έμεινα αρκετή ώρα σκεφτική..... Θεέμου.....! Τήν έπλυνα τήν καθάρισα. Ύστερα της μίλησα. Άκουσέ, της είπα, Έγινες αιτία νά χάσω άντρα καί παιδιά και νά γυρίζω στους δρόμους. Σ αναζητούσα να σέ βρω νά σέ σκοτώσω καί εσύ βρέθηκες μπροστά μου σ αυτό τό χάλι για νά μου μιλήση ο Θεός.... οτι όσο καί αν αργή ποτέ δέν λησμονή νά ανταποδωση ανάλογα με τα έργα μας. Γι αυτό τώρα πήρα μιαν απόφαση ΝΑ ΚΑ ΝΩ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ. Θα ζητιανεύω στους δρόμους και οτι μαζεύω θα τα χωρίζω στα δύο...... Λοιπόν ας καταλάβουμε όλοι μας πως καλό στη ζωή του μπορεί να κανη ο κάθε άνθρωπος ΟΛΟΙ ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ αρκεί νά τους εμπνέει η αγάπη του Θεού. Ο μεσόκοπος δικολάβος μέ κοιταξε καλά και με χαμόγελο μου λέγει : ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΟΛΑ ΣΩΣΤΑ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ!!!.... π.Ευθύμιος Μπαρδάκας ΥΓ. Παρόμοια εντυπωσιακά έχω πολλά από διάφορα μέρη. Με την πρώτη ευκαιρία θα αναφερθώ στό απομακρυσμένο χωριό της Καρύστου Αντιά το 1980 με τόν γραφικότατο λεβέντη του χωριού τόν αγαπητό Καραμανλή η Μπουμπαλο όπως τον φώναζαν. Ζει ακόμα!!!!! Τόν συναντάω κάθε χρόνο στό Πανηγύρι της Αγίας Μαυρας

ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΥΜΩΝ (Λουκα στ΄ 35)

Υπάρχει μιά παράξενη αντίληψη, εσφαλμένη καί κακή σέ μερικούς ανθρώπους προκατειλημμένους πώς η πίστις στό Χριστό, έχει πολλές υπερβολές.... Γιατί όλοι αυτοί θέλουν μιά θρησκεία στά μέτρα των επιθυμιών καί των ορέξεών τους.!
Μιά θρησκεία που μπορεί να ικανοποιεί ακόμη καί τα κατώτερα ένστικτα καί επιτρέπει μιά ζωή ανεξέλεγκτη!
Καί όμως τίποτε δέν είναι υπερβολή, ούτε ακατόρθωτο στήν μοναδική εξ Αποκαλύψεως Πίστη μας.
Τίποτε δέν είναι βουνό, όπως νομίζουν πολλοί, από τήν διδασκαλία του Μοναδικού, Αιωνίου Διδασκάλου Ιησου Χριστου του Ναζωραίου.
Καί άν μερικά πράγματα θεωρούμε υπερβολικά ή ακατόρθωτα είναι γιατί ποτέ δέν δοκιμάσαμε απροκατάληπτα καί μέ καλή προαίρεση νά εφαρμώσουμε αληθινά καί προσεκτικά τήν υπέροχη διδασκαλία Του στή ζωή μας.
Καί άν τολμήση κανείς νά κηρύξη καί νά πεί πως ΄όλοι μπορούμε στή ζωή μας νά κάνομε τό καλό, αμέσως θά παρουσιαστούν οι αντιφρονούντες γιά νά μας πουν με ειρωνικό χαμόγελο πως αυτά είναι ακατόρθωτα γιά πολλούς ανθρώπους. Όμως θέλω νά πιστεύω πώς κάθε άνθρωπος στή ζωή του μπορεί να κάνεη καλό, κάποιο καλό, μικρό η μεγάλο. Αρκεί νά τό θελήση καί θά μπορέσει.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα βρέθηκα για τό πνευματικό μου έργο σ΄ένα από τά απομακρυσμένα χωριά της Καρύστου.
Τό πρωί στήν ομιλία μου μετα τήν Θεία Λειτουργία, στό Κοινωνικό, μίλησα για την Αγάπη, πού λείπη πολλές φορές από τόν στενό κύκλο των χωρικών μας καί τόνισα, πώς μέ τήν αγάπη του Χριστού όλοι μπορούμε νά κάνομε καλό στή ζωή μας, νά κάνομε έργα αγάπης.
Τό απόγευμα στήν πλατεία του χωριού συγκεντρωθηκε σχεδόν όλο το χωριό γιά καφέ καί συζήτηση με ποικίλα ενδιαφέροντα. Στή συνέχεια εξέφρασα τήν επιθυμία να μεταβώ στό Νεκροταφείο νά ψάλλω τρισάγιο στίς ψυχές. Μέ ακολούθησαν όλοι. Μαζί μας ο σοφός και σεμνός Δάσκαλος, οι επίτροποι, οι ψάλτες καί ένας μεσόκοπος δικηγόρος της παλιάς σχολής. από εκείνους που αρέσκονται νά επιδεικνύουν πνεύμα πολυμάθειας καί αντιλογίας.
Σέ μιά στιγμή ο δικολάβος κοντοστέκεται καί με ρητορικό στόμφο μου λέει : "Ωραία μας τά είπατε σήμερα πάτερ, αλλά δέν μπορώ να καταλάβω εκείνο που μας τονίσατε! Πώς όλοι μπορούμε νά γίνομε ποιηταί των καλών έργων στή ζωή μας? Καλά εγώ μπορώ νά κάνω κάτι αλλά τουτη εδώ η γυναίκα, η ζητιάνα η Χάιδω, σάν τί καλό μπορεί να κάνη στή ζωή της?"
Εκείνη δέν τάχα σε! Πήρε άδεια καί με ρώτησε : Παπα Θύμιο, δέν μου λές,πίσω από τό Νεκροταφείο, τί υπάρχει? Ξαφνιάστηκα. Τήν κοίταξα καλά καλά καί της απάντησα. Βλέπω ένα κλίβανο. Τί είναι λοιπόν εκεί?
Εγώ παππούλη, δέν μένω εκεί. Μά μένει μιά άλλη ψυχή, ξεχασμένη, πεταμένη καί δυστυχισμένη όσο δέν μπορεί νά φανταστεί ανθρώπινος νους. Ότι δέν κάνετε όλοι εσείς, που λέγεστε καλοί χριστιανοί, κάνετε μεγάλους σταυρούς, πάτε σέ πανηγύρια καί ολονυκτίες ανάβετε μεγάλες λαμπάδες.... τό κάνω εγώ η ζητιάνα σας, η περιφρονημένη από όλους σας, πού τίς πετάτε καμιά φορά ένα ξεροκόμματο....
Όλοι στό άκουσμα των λόγων της ζητιάνας ένιωσαν κάποια ντροπή. Η γυναίκα εκείνη έκανε τά θλιβερά αποκαλυπτήρια όλων.
----------------------------------------------------------
Κάθε βράδυ έρχομαι στό Κοιμητήριο γιά νά ανάψω από ενα κεράκι στά κασελάκια μέ τά οστά των δύο αγαπημένων μου παιδιών που πέθαναν από πείνα στήν κατοχή. Τότε μέ είχε εγκαταλείψη άσπλαχνα ο άντρας μου γιά μιά άλλη συγχωριανή μας καί έμεινα μόνη νά τά μεγαλώσω. Πάλεψα μόνη μου σκληρά γιατί αγαπούσα τά παιδιά μου. Μά αρρώστησαν κάποτε βαρεια,από τύφο. Φάρμακα δέν υπήρχαν στό χωριό. Πέθαναν.
Από τότε που εχασα τά παιδιά μου, βρέθηκα στους δρόμους γιατί εντομεταξύ ειχα πουλήση καί τό σπίτι μου για να σώσω τα παιδιά μου.
Πάντα στό νου μου εβαζα κακή σκέψη : Αν ποτε έβρισκα μπροστά μου τόν άντρα μου ή τήν Καλλιόπη, τήν γυναίκα που γκρέμισε τό σπίτι μου, θά τους έπνιγα για να εκδικηθω τόν θάνατο των παιδιών μου.
Έτσι περνούσα τον καιρό μου, όταν ένα Σάββατο, πηγαίνοντας στό κοιμητήριο, πέρασα από τόν κλίβανο που ειναι πιό πέρα.
Ακούω από μέσα μιά αρρωστιάρικη φωνή νά φωνάζη βοήθεια. Η φωνή μου φάνηκε γνωστή μά δέν μπορούσα νά καταλάβω.

Πλησιάζω καί στό λιγοστό φως, είδα σωριασμένη μιά γεμάτη πληγές γυναίκα........... Οπισθοχώρησα........... Μιά άγρια φωνή βγήκε από τά σωθικά μου "καταραμένη, σκύλα, κακούργα....". Ήταν η γυναίκα που μου έκλεψε τόν άνδρα μου καί νά μείνουν απροστάτευτα τά παιδιά μου..Τό αίμα ανέβηκε στό κεφάλι μου. Ήμουν έτοιμη νά τήν πνίξω μέ μανία....
Ήρθαν τά λόγια του Ευαγγελίου στη σκέψη μου ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΥΜΩΝ (Λουκα στ΄ 35). Έμεινα αρκετή ώρα σκεφτική..... Θεέμου.....!
Τήν έπλυνα τήν καθάρισα. Ύστερα της μίλησα. Άκουσέ, της είπα, Έγινες αιτία νά χάσω άντρα καί παιδιά και νά γυρίζω στους δρόμους. Σ αναζητούσα να σέ βρω νά σέ σκοτώσω καί εσύ βρέθηκες μπροστά μου σ αυτό τό χάλι για νά μου μιλήση ο Θεός.... οτι όσο καί αν αργή ποτέ δέν λησμονή νά ανταποδωση ανάλογα με τα έργα μας.
Γι αυτό τώρα πήρα μιαν απόφαση ΝΑ ΚΑ ΝΩ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ.
Θα ζητιανεύω στους δρόμους και οτι μαζεύω θα τα χωρίζω στα δύο......
Λοιπόν ας καταλάβουμε όλοι μας πως καλό στη ζωή του μπορεί να κανη ο κάθε άνθρωπος ΟΛΟΙ ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ αρκεί νά τους εμπνέει η αγάπη του Θεού.
Ο μεσόκοπος δικολάβος μέ κοιταξε καλά και με χαμόγελο μου λέγει : ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΟΛΑ ΣΩΣΤΑ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ!!!....

π.Ευθύμιος Μπαρδάκας



ΥΓ. Παρόμοια εντυπωσιακά έχω πολλά από διάφορα μέρη. Με την πρώτη ευκαιρία θα αναφερθώ στό απομακρυσμένο χωριό της Καρύστου Αντιά το 1980 με τόν γραφικότατο λεβέντη του χωριού τόν αγαπητό Καραμανλή η Μπουμπαλο όπως τον φώναζαν. Ζει ακόμα!!!!! Τόν συναντάω κάθε χρόνο στό Πανηγύρι της Αγίας Μαυρας

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚA ΕΡΓΑ... Το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου....

Το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου.... ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚA ΕΡΓΑ...
(του Ευθύμιου Χριστόπουλου, εκπ/κού-δημοσιογράφου)
Το καλοκαίρι του 1947 ως μαθητής της Β’ τάξης της Εκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας, δέχτηκα την παρακίνηση του αείμνηστου Διευθυντού της Δημητρίου Κρικέλα να συγκεντρώσω πληροφορίες από γέρους Λαμιώτες που τις
είχαν από τους πατεράδες τους, για ποιο ήταν το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου. Ταξι­νομώντας αυτές που συγκέντρωσα, είδα ότιτέσσερες ήταν ακριβώς ίδιες, αν και προέρχονταν από γερόντια που ζού­σαν σε διαφορετικά σημεία της Λαμίας ο καθένας και μά­λιστα ένας παππούς ήταν απ’ τη Ροδίτσα. Διασταυρώνοντας τες αργότερα, με όσα διάβαζα άλλα, καταλάβαινα ότι αυ­τές που είχα ήταν ασφαλώς οι σωστές. Το κύριο σημείο τους και κοινό, ήταν ότι τρεις Έλληνες, όταν έπιασαν το Διάκο και τον έφεραν στη Λαμία, τον έκλεισαν σ’ ένα πα­λιό κι εγκαταλειμμένο χάνι, εκεί που σήμερα έχει οικοδο­μηθεί το Λαογραφικό Μουσείο Λαμίας στην οδό Καλύβα – Μπακογιάννη. Αυτοί οι τρεις είχαν περάσει πίσω – δυ­τικά – στο χάνι και από δύο μισοχαλασμένα… παραθυράκια είχαν παρακολουθήσει όλη τη νύχτα όλα όσα έγιναν μέσα στο χάνι, τα οποία και αναφέρω στη συνέχεια.:

Μετά τη σύλληψη του Διάκου στα ποριά Δαμάστας, τον έφεραν με συνοδεία ποινών και τραυματισμένο στη Λαμία, οδηγώντας από τη νότια της είσοδο που περνούσε δίπλα από το Γολγοθά (όπως έλεγαν το ξε­κομμένο Λόφο όπου σήμερα είναι το κτίριο του Ορφα­νοτροφείου Αρρένων) και από την οδό Σατωβριάνδου (σήμερα) και συνέχεια τον έφτασαν και τον έκλεισαν μέσα στο παλιό χάνι, όπου σήμερα – πάλι καλά! – έχει ανεγερθεί το Λαογραφικό Μουσείο.

Τον έβαλαν μέσα και τον έδεσαν με σκοινιά σ’ ένα παχνί, το οποίο ήταν και ο πρώτος τόπος του μαρτυρί­ου του.
Εκτός από δύο – τρεις Τούρκους που έμειναν μέσα να τον επιτηρούν, οι άλλοι – όχι όλοι – έμειναν απ’ έξω, ανατολικά σε κάτι δέντρα που ήταν εκεί, περιμένοντας από περιέργεια, ίσως, να ιδούν τι θα γινόταν. Όταν τον έδεσαν κι έφυγαν, ο Διάκος άρχισε να πο­νάει από τα τραύματα που είχε, καταπονημένος κι από την ταλαιπωρία.
Είχε περάσει αρκετή ώρα, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα δύο άντρες, που από τις φορεσιές τους έδειχναν ότι ήταν μπέηδες. Τον έναν, τον ήξερε από πριν. Ήταν ο Ομέρ Βρυώνης. Τον άλλον όχι. Απ’ ότι όμως εί­χαν ακούσει, υπολόγισαν ότι ήταν ο σκληρός Χαλήλ Μπέης. Αυτός μόνος προχώρησε κι άρχισε να κάνει έλεγ­χο αν είχαν δέσει καλά το Διάκο. Τόσο πολύ φάνηκε ότι, κι ακόμα δεμένον, τον φοβόταν.
Είχε νυχτώσει πια και οι τρεις που είχαν φτάσει εκεί κρυφά άρχισαν καθαρά να βλέπουν τι γίνεται.
Όταν ο Χαλήλ Μπέης σιγουρεύτηκε – το είδαν κα­θαρά αυτό – ότι δεν υπήρχε φόβος διαφυγής, άρχισε να φωνάζει και να απειλεί. Σε μια στιγμή τον είδαν να χτυπάει στο πρόσωπο το Διάκο.
Τον διακόπτει όμως ο άλλος, ο Βρυώνης, που πλησιάζει το Διάκο και τον βλέπουν κάτι να του λέει. Δεν ακούνε όμως. Απ’ ότι βλέπουν όμως, καταλαβαίνουν ότι κάτι τον ρωτάει, γιατί βλέπουν το Διάκο να κουνάει αρ­νητικά το κεφάλι του.
Και ενώ τον βλέπουν να συνεχίζει ήρεμα, σε μια στιγ­μή εξαγριώνεται, φωνάζει και χειρονομεί. Ατάραχος ο Διάκος τον αντιμετωπίζει και κάτι που του λέει, βλέπουν το Βρυώνη οργισμένο να αποχωρεί, αφήνοντας πια το θύμα στο δήμιό του.
Απ’ τις αναλαμπές των δαυλών, ξεχωρίζουν την αγριότητα του Χαλήλ. Τον βλέπουν να τραβάει πιο πέρα τον επικεφαλής της Φρουράς – έτσι τουλάχιστον δεί­χνει – και με νευρικές και απειλητικές κινήσεις, κάτι του λέει, κι εκείνον να υποκλίνεται κουνώντας το κεφάλι του. Και με μια τελευταία περιφρονητική ματιά που ρίχνει στο Διάκο, τον βλέπουν να φεύγει, δείχνοντας ικανοποι­ημένος.
Ο Διάκος – και οι άλλοι τρεις απ’ έξω – μέσα στο μι­σοσκόταδο βλέπουν δύο Τούρκους να ανάβουν φωτιά σε μιαν άκρη. Πάνω της φέρνουν και βάζουν μια σιδηροστιά κι ένα μεγάλο χάλκινο κακάβι. Βλέπει μετά να ρίχνουν μέσα λάδι που είχαν σ’ ένα γκιούμι.
Στη συνέχεια, μαζί με τον επικεφαλής, πλησιάζουν το Διάκο. Τον ανασηκώνουν, δεμένο καθώς είναι, τον βάζουν να καθίσει πάνω σ’ ένα παλιό ξύλινο σκαμνί που βρέθηκε εκεί, του σηκώνουν τα πόδια, δεμένα καθώς είναι, και του τα δένουν έτσι που να κρέμονται.
Τι θέλουν να κάνουν αναλογίζονται με περιέργεια και αγωνία, οι τρεις που παρακολουθούν, χωρίς να τολ­μήσουν και να ρωτήσουν. Βλέπουν όμως τους άλλους να περιπαίζουν το Διά­κο. Φαίνεται κάτι να λένε και ο Διάκος να κουνάει επί­μονα κι αρνητικά το κεφάλι του. Τι του λένε όμως δεν καταλαβαίνουν. Οπότε, κάθε φορά που ρωτάνε και αρνείται τους βλέπουν να κρατάνε στα χέρια τους μυτε­ρά καρφιά και να τα μπήγουν σιγά πρώτα, πιο δυνατά στη συνέχεια στις πατούσες των ποδιών του Διάκου, ο οποίος κάθε φορά αναταράζεται από τον πόνο.
Η μυρωδιά του Λαδιού που καίγεται μέσα στο κακάβι, φτάνει έντονα στη μύτη και των τριών απ’ έξω και υποπτεύονται τα χειρότερα.
Οι βασανιστές του, όπως έχουν γυμνώσει τα πόδια του, παίρνουν απ’ το κακάβι καυτό λάδι και αρχίζουν σιγά και βασανιστικά να το ρίχνουν στα πόδια του!… Τι­νάζεται κάθε φορά ο Διάκος, τόσο δυνατά λες και θα κό­ψει τις τριχιές όταν το λάδι πέφτει πάνω στα πόδια του.
Αφού είδαν να μην αντιδρά έντονα, αφήνουν τα πό­δια και παίρνουν και του σκίζουν το γιλέκο και την που­καμίσα που φοράει, απογυμνώνοντας το πάνω μέρος του σώματος του με τα χέρια. Κι αρχίζουν τότε να του ρίχνουν καυτό Λάδι με αργές κινήσεις, στα χέρια, στο στήθος και στην πλάτη του. Βουβά οδύρεται ο Διάκος, χωρίς να βγάλει μιλιά από το στόμα του. Κι όσο δεν μι­λάει, τόσο αγριεύουν περισσότερο οι βασανιστές του. Και δείχνουν τόσο οργισμένοι, που αν ήταν τρόπος να τον θανατώσουν. Φαίνεται όμως πως έχουν εντολή μόνο να τον βασανίσουν χωρίς και να πεθάνει. Γι’ αυτό συ­νεχίζουν!…
Το σώμα του Διάκου αρχίζει φαίνεται να νεκρώνε­ται. Όμως το πνεύμα όπως δείχνει, μένει καθάριο, ανέγγιχτο, σταθερό, συνεχίζοντος τις αρνήσεις και εξοργί­ζοντας περισσότερο τους Βασανιστές του.
Αλλά αυτή η κατάσταση τους κάνει να βρίσκουν νέ­ους τρόπους βασανισμών. Οι κινήσεις που κάνουν, δεί­χνοντας διάφορα σημεία του σώματος του, κάνουν τους τρεις που παρακολουθούν να ανατριχιάζουν. Και βλέ­πουν τους βασανιστές να παίρνουν στα χέρια τους τα καρφιά που είχαν και έσπαζαν τις φούσκες που δημι­ουργούνταν στο δέρμα απ’ το καυτό λάδι, να αρχίζουν να κάνουν το ίδιο και στο σώμα και στα χέρια από ψηλά.
Αποκαμωμένοι όμως και οι ίδιοι οι Βασανιστές, που δεν άλλαξαν βάρδια όλη τη νύχτα, βλέπουν ότι δεν πε­τυχαίνουν τίποτα. Και μιας και το λάδι τελείωσε, μιας και έφτασε πια και το ξημέρωμα, σταματούν.
Το Διάκο τον κρατάνε πια όρθιο οι τριχιές που τον έχουν δεμένο.
Τότε και οι τρεις παρατηρητές, απ’ έξω, για να μη γί­νουν αντιληπτοί, έφυγαν με προφυλάξεις, κατευθυνό­μενοι προς το βορεινό μέρος του ρέματος, όπου είχαν αρχίσει να έρχονται δειλά και οι πρώτοι περίεργοι.
Κι όταν πια ο ήλιος έχει ανέβη ψηλά, λύνουν το Διά­κο και σέρνοντας τον τον βγάζουν έξω, χωρίς όμως να δείχνει ότι καταλαβαίνει.
Όσοι είχαν την ευκαιρία να τον δουν το απόγευμα που τον είχαν φέρει, τώρα βλέποντας τον, δεν τον ανα­γνωρίζουν, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είχε συμβεί. Το μόνο που βλέπουν είναι το κακοποιημένα ρούχα του.
Σέρνοντας τον προς τα βόρεια, τον περνάνε πέρα από το ρέμα που έκοβε την πλατεία Λαού στα δυο καταμεσίς και τραβώντας ανατολικότερα έφτανε στη Δημοτι­κή Αγορά, από εκεί στο κατάστημα Πολιτικού και μετά κατεβαίνοντας προς τα νότια, απλωνόταν κατά μήκος της οδού Θερμοπυλών.
Όταν τον πέρασαν στο ρέμα, στάθηκαν περίπου ανα­τολικά της σημερινής διπλής βρύσης, γιατί ανατολικό­τερα ετοίμαζαν το στήσιμο της… ψησταριάς!
Κόσμος πολύς είχε συγκεντρωθεί γύρω εκεί με την άδεια του Χαλήλ Μπέη βέβαια, γιατί άφησε τον κόσμο να δει τι θα έκαναν στο Διάκο, ώστε να φοβηθεί και να μην επιχειρήσει κανένας άλλος να πράξει το ίδιο, πράγμα που πέτυχε. Κανένας Λαμιώτης δεν φάνηκε να συμμετείχε στην επανάσταση!
Μέσα στο πλήθος που παρακολουθεί με αγωνία, ξε­χωρίζει μια κάπως ηλικιωμένη γυναίκα. Είναι η δόλια μόνα του Διάκου, που είχε μάθει τη σύλληψη του γιου της και ολονυχτίς πεζοπορώντας είχε φτάσει στη Λαμία, όπου δεν περίμενε να δει το σπλάγχνο της έτσι!
Για μια στιγμή βουβαίνονται όλοι. Βλέπουν να φτάνει εκεί ο δήμιος, ονόματι Αλεξίου, κρατώντας ένα σουβλί. Και αμέσως καταλαβαίνουν τι πρόκειται να γί­νει!
Αυτός, τρέμει από το φόβο του, γιατί έχει αυστηρή εντολή να μην του πεθάνει ο Διάκος όταν θα τον σου­βλίζει.
Και αρχίζει το τελευταίο πια μαρτύριο.
Δένοντας το Διάκο ανάσκελα σε ένα σαμάρι, με τα πόδια του ανοιχτά, αρχίζει προσεκτικά ο δήμιος να χώ­νει την πολύ καλό λεπτισμένη άκρη του σουβλιού, ξε­κινώντας απ’ τη βουβωνική χώρα και προχωρώντας προς τα επάνω, περνώντας το σουβλί κάτω οπό το δέρ­μα, μέχρι που το έβγαλε πάνω στην πλάτη του, λίγο κάτω απ’ το δεξιό του το αυτί.
Από κάποιες μικροκινήσεις που κάνει ο Διάκος κάθε φορά που σπρώχνει το σουβλί προς τα επάνω ο δήμιος, δείχνει ότι ακόμα είναι ζωντανός.
Μόλις τελειώνει ο γύφτος, ορμούν Τούρκοι και με σκοινιά δένουν το σώμα γύρω στο σουβλί για να μη σπάσει το δέρμα και ακουμπάνε όρθιο σχεδόν το σουβλί με το Διάκο σ’ ένα δέντρο.
Στη συνέχεια, σπεύδουν να συγυρίσουν τη φωτιά που έχουν ανάψει. Και τότε γίνεται κάτι που ξαφνιάζει τους πάντες.
Ένας Τούρκος καβάλα στο ψαρί του άλογο στέκε­ται μπροστά στο σουβλισμένο, βγάζει τη διμούτσουνη όρθια κουμπούρα του και τη στρέφει στο Διάκο. Δύο κουμπουριές ακούγονται που βρίσκουν κατάστηθα το Διάκο. Κι ο Τούρκος κεντρίζοντας το άλογο του, χάνε­ται στην ανηφόρα μέσα στα στενάκια που περιβάλλουν τα χαμηλά σπιτάκια.
Ο Χαλήλ Μπέης, βλέπει συτό και αφρίζει απ’ το θυμό του. Και δίνει εντολή, να βάλουν το Διάκο έτσι, πάνω στη φωτιά, και να τον γυρίσουν λίγο!
Ο κόσμος που παρακολουθεί αυτή την κτηνωδία μέ­νει άφωνος. Στη συνέχεια ο Χαλήλ οργισμένος και ανικανοποί­ητος, δίνει εντολή να πάρουν έτσι με το σουβλί το νε­κρό το Διάκο και πάνε να τον πετάξουν στην άκρη του ρέματος, ανατολικά από το χάνι που τον είχαν, εκεί όπου πέταγαν τις κοπριές των αλόγων που είχαν στους στά­βλους, τους οποίους διατηρούσαν από τη βόρεια πλευρά της Νομαρχίας μέχρι το πέτρινο γυμνάσιο. Τη διαβεβαίωση αυτή είχα απ’ όλα σχεδόν τα γερόντια που ρώτησα το 1947, τότε που φαίνονταν ακόμα οι κρίκοι στο βόρειο τοίχο της θερινής «ΤΙΤΑΝΙΑΣ».
Εκεί λοιπόν, βορειοανατολικά της σκάλας που κα­τεβαίνει σήμερα από την οδό Λυκούργου στην πρώην ψαραγορά, άφησαν το νεκρό ξεσκέπαστο, άταφο, σχε­δόν τρείς ημέρες φρουρούμενο. Οι φρουροί αποχώ­ρησαν την τρίτη ημέρα αφού άρχισε να μυρίζει, οπότε βρήκαν ευκαιρία κάποιοι χριστιανοί οι οποίοι περίμεναν και είχαν προετοιμάσει έναν λάκκο εκεί ακριβώς που σή­μερα είναι ο τάφος του, πήγαν, του έβγαλαν το σουβλί, τον καθάρισαν λίγο και πήγαν και τον έθαψαν, χωρίς να βάλουν πάνω του ούτε έναν σταυρό από φόβο.
Αργότερα, περί το 1860, ο συνταγματάρχης Ρούβαλης που είχε έρθει από την Καλαμάτα με μετάθεση στη Λαμία και είχε πληροφορηθεί πού περίπου είχαν θά­ψει το Διάκο έκανε έρευνες να τον βρει.
Ο παππούς μου που είχε στήσει την παράγκα – πρώ­το μαγαζί του πριν λίγο καιρό, απέναντι δυτικά, όπου μετά χτίστηκε η αποθήκη των αδελφών Κονταξή, είδε στρατιώτες να ανοίγουν μικρούς λάκκους ανατολικά του, ψάχνοντας. Όταν ρώτησε τι ζητάνε, του είπαν ότι ψά­χνουν τον τάφο του Διάκου. Την πληροφορία αυτή είχα από τον πατέρα μου, όπως την είχε ακούσει από τον παπ­πού μου. Σε ένα σημείο, βρήκαν ένα σωρό – σκελετό ανθρώπινου σώματος και αφού δεν είχαν βρεθεί άλλα γύρω, κατέληξαν ότι ήταν του Διάκου. Το συγκέντρω­σαν, το καθάρισαν και τα έβαλαν σε ένα κουτί ξύλινο και τα έθαψαν πάλι στο ίδιο σημείο, τοποθετώντας πάνω μερικές πέτρες και έναν σταυρό με το όνομα του.
Τέλος, στις αρχές του 1900 η Λαμία τίμησε το Διά­κο όπως έπρεπε. Αφού ανακαίνισε τον πρόχειρο τάφο του στο σημείο που είναι ακόμα, έστησε τον υπέρλαμπρο ανδριάντα του στην πλατεία Διάκου, με αποκαλυ­πτήρια επίσημα, παρουσία και του Βασιλέως Γεωργίου Α’ και της βασιλικής οικογένειας, υπουργών, στρα­τιωτικών και άλλων επισήμων, στις 23 Απριλίου 1903.
«Λαμιακή Φωνή»

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018

Γεώργιος Χατζηχρονογλου Άρχων Πρωτοψάλτης Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου 2018 Ο Δημος Θηβαιων Τιμησε τον Γεώργιο Χατζηχρονογλου για την Προσφορα του στη Βυζαντινη Μουσικη και τον Αθλητισμο. __________ Ο Δημος Θηβαιων τιμησε τον Αρχων Υμνωδο και Καθηγητη της Βυζαντινης Μουσικης Γεώργιο Χατζηχρονογλου για τη Μεγαλη του Προσφορα στη Βυζαντινη Μουσικη και τον Αθλητισμο. Ο Γεώργιος Χατζηχρονογλου ηταν Καθηγητης Φυσικης Αγωγης και απο τους Ιδρυτες του Γυμναστικου Συλλογου '' Καδμος Θηβας '' με τεραστιες επιτυχιες στον Κλασικο Αθλητισμο και με δεκαδες μαθητες μελη του Συλλογου η Εκδηλωση εγινε στον Προαυλιο χωρο του Ιερου Ναου Ευαγγελιστού Λουκα στη Θηβα στο 3ο Φεστιβαλ Βυζαντινων Χορωδιων που διοργανωσε και τη φετεινη χρονια ο Δημος Θηβαιων στα πλαισια των Πολιτιστικων Εκδηλωσεων '' Πινδαρεια 2018 '' Τιμητικες απονομες εκανε ο Συλλογος Ιεροψαλτων Θηβας και ο Δ.Ο.Θ

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΛΛΗΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ... Ημέρα πένθους η σημερινή!!!!! Η σημερινή ημέρα είναι ίσως η πιο θλιβερή και η πιο καθοριστική για την τύχη του νέου ελληνικού κράτους!!! Μας δόθηκε ένας εξαίρετος άνθρωπος ως πρώτος κυβερνήτης, με ανεπίληπτο ήθος, με εξαιρετικές γνώσεις και ικανότητες διοίκησης και διπλωματίας, με αξιοθαύμαστη ανιδιοτέλεια, με όραμα για την αγαπημένη του πατρίδα, με φιλανθρωπία!!! Σε τρία χρόνια, σαν σήμερα, τον δολοφονήσαμε!!! Από τότε η Ελλάδα πληρώνει το έγκλημά της! Κανένας κυβερνήτης της, βασιλιάς, πρόεδρος, πρωθυπουργός, υπουργοί κτλ. δεν την αγάπησε και δεν την υπηρέτησε με τόσο αγνό τρόπο! Σήμερα οι άρχοντές της την εκποιούν και την εκμαυλίζουν!!! Ας είναι η μνήμη του αιώνια κι εμάς ας μας ελεήσει ο Θεός! ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΛΛΗΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ. Σαν σήμερα, 27 Σεπτεμβρίου 1831, (με το Παλαιο Ημερολόγιο) μπροστά στον Άγιο Σπυρίδωνα... Δολοφονήθηκε σαν σήμερα το 1831 στο Ναύπλιο από τον -ανωτέρω αναφερθέντα- Γεωργάκη Μαυρομιχάλη μπροστά στον Άγιο Σπυρίδωνα όπου πήγαινε να εκκλησιαστεί, όπως κάθε Κυριακή όρθρου βαθέος, χωρίς ιδιαίτερες προφυλάξεις. Ίσως αν ολοκλήρωνε τον ματωμένο Γολογοθά του ως κυβερνήτης να είχαμε σήμερα μια άλλη πραγματικότητα ως ελληνικό Κράτος και ως ελληνικό Έθνος. ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ! (Σαν σήμερα, 27 Σεπτεμβρίου 1831 με τό Παλαιό Ημερολόγιο, μπροστά στον Άγιο Σπυρίδωνα...) Αυριο Πεμπτη μετα την Θεια Λειτουργία θα ψαλλεί Μνημοσυνο στον Ιερο Ναο της Προυσιωτίσσης Τσακου Αυριο Πεμπτη μετα την Θεια Λειτουργία θα ψαλλεί Μνημοσυνο στον Ιερο Ναο της Προυσιωτίσσης Τσακου ωρα 9 π.μ.



Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2018

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΚΟΚΚΙΝΗ Σεβασμιότατε Πάτερ και Δέσποτα, Μητροπολίτα Πειραιώς και Σαλαμίνος κ.κ. Γερόντιε. Σεβαστοί εν Κυρίο πατέρες. Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί. Ευχές και δοξολογίες προς τον εν Τριάδι Θεό που με αξίωσε ένα σχεδόν χρόνο να σας διακονώ Σεβασμιότατε, να διακονώ την Ιερά Μητρόπολη και κατεπέκταση να διακονώ τον μέγα και αιώνιο Αρχιερέα της Εκκλησίας τον Ιησού Χριστό. Σήμερα εκ των τιμίων χειρών σας και εντός ως ολίγου θα λάβω τον δεύτερο βαθμό της Ιεροσύνης αυτό του Πρεσβυτέρου. Μεγάλη τιμή αδιαμφισβήτητα προς την αναξιότητα μου. Θυμάμαι μου είχατε πει γίνε κληρικός της Μαρτυρικής μας Εκκλησίας και θα δεις το αόρατο χέρι του Θεού να σκεπάζει εσένα και την οικογένεια σου έτσι και έγινε. Απίστευτη χάρη χαρά και ευλογία σε εμένα και την οικογένειά μου ήρθε από εκείνη την στιγμή, από την ευλογημένη είσοδο μου εις την Διακονία. Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μου χειροτονία ως Διάκονος εδώ στον ίδιο τόπο στον καθεδρικό μας Ναό με ανάμικτα συναισθήματα και θυμάμαι τους λόγους και της δημόσιες υποσχέσεις που έκανα ως προς την Ιερατική Διακονία που θα αναλάμβανα . Πολλές φορές βλέπω τό αόρατο χέρι τού Θεού, νά γράφει στόν τοίχο τῆς ψυχής μου, ό,τι έγραψε άλλοτε στον τοίχο τού βασιλιά τής Βαβυλώνας Βαλτάσαρ, μετρήθηκες, ζυγίστηκες και βρέθηκες ελλιπής! Βρέθηκα ελλιπής στην πίστη μου. Βρέθηκα ελλιπής στήν διακονία μου. Βρέθηκα ελλιπής στα καθήκοντά μου. Βρέθηκα ελλιπής απέναντι στην δική Σας αγάπη και εμπιστοσύνη, Σεβασμιότατε! Έτσι θα ήταν αληθές να έλεγα ότι αναξίως λαμβάνω τον δεύτερο βαθμό της Ιεροσύνης ενθυμούμενος και τον λόγο του ιερού Χρυσόστομου "Διότι αν κανείς ελάμβανε υπόψιν πόσο σπουδαίον είναι ένας άνθρωπος, σχηματισμένος από σάρκα και αίμα να κατορθώση να πλησιάση την μακαρίαν εκείνην και καθαράν φύσιν τότε θα εννοήση καλά πόσον μεγάλης τιμής αξίους κατέστησε τους ιερείς η χάρις του Αγίου Πνευματος." Η ιεροσύνη είναι χάρισμα και δωρεά. Και χάρισμα σημαίνει κάτι που μας δίδεται κατά χάριν και παρ αξίαν. Κανείς δεν δικαιούται το χάρισμα, ούτε μπορεί να το απαιτήσει ή να το εξαγόραση όποιος και αν είναι αυτός. Ο Ιερέας πάνω από όλα είναι διάκονος όποιον βαθμό και να έχει και η αποστολή του είναι έργο διακονίας και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά από της άλλες κοσμικές εξουσίες. Στο Διακονικό χαρακτήρα βρίσκεται η αξία, η τιμή και το μεγαλείο της Ιεροσύνης. Οι Άγιοι Απόστολοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο ΄εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στεναχωρίαις, εν πληγαίς, εν φυλακαίς, εν ακαταστασίες, εν κόποις! Έτσι λοιπόν καλούμαστε να διακονήσουμε και εμείς οι κληρικοί την σήμερον ημέρα όπου ο κόσμος δεν υπήρξε τόσο φοβερός για τον άνθρωπο όσο σήμερα! Ο κάθε ιερέας ακόμη και ο ερημίτης ιερέας δεν είναι απλός λειτουργός των αγίων μυστηρίων αλλά θερμός ικέτης υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας. Ο Ιερουργός του Μυστηρίου της Λειτουργίας ίσταται εν αμέσω εγγύτητι πρός τον Υιόν του Θεού, όστις είναι το πλήρωμα του Νόμου και των προφητών και δια τούτο εγενώμεθα κάτοχοι ρημάτων ζωής αιωνίου. Ο καθένας από εμάς τούς κληρικούς μέσα στην Εκκλησία βρίσκει πώς ἡ κλήση τον κλήσεων είναι να ακολουθήσει, κατά τό ανθρωπίνως δυνατόν, τον Χριστό στην Ιεροσύνη Του -στη μέχρι θυσίας αγάπη Του για τον άνθρωπο και τον κόσμο- και να κατευθύνει τίς ψυχές στην βασιλεία τον ουρανών. Έτσι θα πρέπει να διακονήσω τίς ψυχές τίς οποίες μου εμπιστεύεται απο σήμερα ἡ Εκκλησία, οι οποίες είναι «Σώμα Χριστού», καί νά σηκώσω τον Σταυρό μου για να ξεκινήσω την πορεία μου πρός τόν Γολγοθά. Όμως ἡ χαρά τής ιεροσύνης, πού απαλύνει τούς πόνους από τά καρφιά τού Σταυρού, τούς εμπτυσμούς, τά ραπίσματα, τά μαστιγώματα καί τούς εξευτελισμούς «ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Του», είναι ἡ αγάπη καί τό ενδιαφέρον, πού ὁ ιερέας καλείται να μοιράσει στά «λογικά πρόβατα» πού τού εμπιστεύτηκε ὁ Χριστός, μέ τήν διαμεσολάβηση τοῦ οικείου Επισκόπου του. Γνωρίζω επίσης, ότι ὁ λαός τού Θεού θά ζητήσει από τόν ιερέα τήν γνησιότητα τής Ορθοδόξου πίστεως και τής ζωντανής μαρτυρίας τής Αγάπης τού Χριστού σέ μία εποχή πού τά πολλά λόγια έχουν κουράσει τόν άνθρωπο και αυτό πού έχει ανάγκη ὁ καθένας, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι νά δη πράξεις. Να δη εμάς τούς κληρικούς νά αναπνέουμε μέσα στή Χάρη τοῦ Θεού και η ζωή μας νά είναι καθημερινά μαρτυρία Χριστού, να δίνουμε τό παράδειγμα ότι ὁ Χριστός είναι ἡ Αλήθεια, ἡ Ζωή καί ἡ Ανάσταση. Προσκαλώντας έτσι τόν άνθρωπο στήν Ἐκκλησία, νά μετέχει στά Μυστήρια τού Θεού. Έχοντας ευχαριστήσει όλους όσους συνέβαλαν ακουσίως ή εκουσίως στην εως τώρα πορεία της ζωής σε δύο πρόσωπα θέλω να σταθώ. Πρώτα στο πρόσωπο του Ποιμενάρχη και Πατέρα μας. Από τήν πρώτη στιγμή τής διακονίας μου κοντά Σας, συνάντησα έναν Επίσκοπο, όπως τόν περιγράφει ὁ Απόστολος Παύλος, στην επιστολή πού έστειλε στον Απόστολο Τίτο: «δεῖ γὰρ τὸν ἐπίσκοπον ἀνέγκλητον εἶναι ὡς Θεοῦ οἰκονόμον, μὴ αὐθάδη, μὴ ὀργίλον, μὴ πάροινον, μὴ πλήκτην, μὴ αἰσχροκερδῆ, ἀλλὰ φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, ὅσιον, ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον τοῦ κατὰ τὴν διδαχὴν πιστοῦ λόγου, ἵνα δυνατὸς ᾖ καὶ παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καὶ τοὺς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν» (Τίτ. 1, 7-9). Συνάντησα έναν Επίσκοπο πού ίσταται «εἰς τόπον καί τύπον» τού Ιησού Χριστού. Συνάντησα έναν Επίσκοπο πού αγωνιά γιά τό ποίμνιό του καί μεριμνά μέ κόπους καί ίδρωτες γιά τήν ανύψωση τού πνευματικού, βιοτικού και ορθοδόξου επιπέδου του. Συνάντησα έναν Επίσκοπο πού κατέχει την θύραθεν καί τήν Θεία παιδεία. Συνάντησα έναν Επίσκοπο πού βαδίζει τήν οδό τού μαρτυρίου. Μέσα από το δικό σας παράδειγμα διδάχτηκα και είδα πολλά, τα οποία θα είναι οδηγός στην νέα μου διακονία. Σεβασμιότατε ως αντίδωρο της αγάπης σας και της κατανόησης σας προς την αναξιότητα μου κανένας λόγος δεν είναι ικανός! Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μου λείψετε και θα σας λείψω. Είχαμε συνηθίσει να είμαστε μαζί σχεδόν σε κάθε Θεία Λειτουργία και να σας διακονώ για αυτό πιστεύω ότι το αίσθημα της απώλειας στην αρχή τουλάχιστον θα είναι αρκετά φανερό! Όμως παρηγορούμε ότι αναλαμβάνω μια Διακονία που κάθε μέρα θα σας θυμάμαι.... Σεβασμιότατε να έχω την ευχή σας ως πατέρας που είστε αυτής της Μητροπόλεως. Η ευχή σας θα με προφυλάξει θα με σκεπάσει και εν τέλει θα με κάνει καλύτερο Λειτουργώ. Όπως στο μυστήριο του Γάμου οι ευχές των γονέων στηρίζουσι θεμέλια οικών έτσι και σε αυτό το μυστήριο η ευχή του Πνευματικού πατρός είναι η αρχή για καλή και καρποφόρα ιεροσύνη! Θέλω άπλα νά ξέρετε, ότι γιά μένα σήμερα δέν τελειώνει ἡ διακονία μου κοντά Σας, ἀλλά λαμβάνει μιά εὐρύτερη διάσταση. Θά παραμείνω πιστός διάκονός Σας! Εὐχηθεῖτε λοιπόν, Σεβασμιότατε, νά μέ αναδείξει ὁ Κύριος δόκιμο εργάτη τού αμπελώνα Του. Το δεύτερο πρόσωπο που θέλω να ευχαριστήσω είναι ο συνΚυρηναίος στην σταυροαναστάσιμη πορεία της Ιεροσύνης μου. Η σύζυγός μου Ελένη. Κανείς δεν μπορεί να γίνει κληρικός χωρίς την συγκατάθεση και κατανόηση της συζύγου του. Δόξα το Θεό είμαι πολύ τυχερός σε αυτό το κομμάτι! Στήν σύντομη ιερατική μου διακονία στάθηκε καταλυτικός παράγοντας. Οι συμβουλές , η πίστη, η αγάπη της με οδήγησε και με ημέρευσε σε δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπισα. Ο Θεός να την ευλογεί και να την έχει καλά πάντα δίπλα μου να με ανέχεται και να με βοηθάει στο δύσκολο αλλά σωτήριο έργο που θα αναλάβω! Ο Θεός μας χάρισε ένα παιδί την κόρη μας Ζωή αλλά τώρα θέλησε να μας χαρίσει και δεύτερο παιδί το οποίο κυοφορεί η σύζηγος μου. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω και όλους εσάς που ήρθατε να προσευχηθείτε μαζί μας στην Άγια και σημαντική τούτη ώρα. Να λοιπόν που έφθασε η ώρα να μου μεταδοθεί εκ των τιμίων χειρών σας η Χάρις του Αγίου Πνεύματος εκείνου που όπου θέλει πνεί και θα συμπαρασύρει και εμένα με την ίδια βίαιη ορμή όπως συμπαρέσυρε και τόσο νέφος αγίων συλειτουργών ανά τους αιώνες. Ιδού προσέρχομαι Χριστώ τω αθανάτω Βασιλεί και Θεώ ημών αποτολμώντας το μέγιστο των αιτημάτων "Κύριε ικάνωσον με τη δυνάμη του Αγίου σου Πνεύματος ενδεδυμένων την της ιερατείας χάριν παραστήναι τη αγία σου ταύτη τραπέζη και ιερουργήσαι το άγιον και Άχραντο Σου Σώμα και το τίμιον Αίμα!Αμήν.


Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2018

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΗΣ 
ΠΑΛΑΙΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ



Ι Ε Ρ Α   Π Α Ν Η Γ Υ Ρ Ι Σ

Τήν προσεχή Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου με τό Παλαιό 
(7 Οκτωβρίου μέ τό Νέο) Εορτάζει  καί Πανηγυρίζει 
ο Ιερός Ναός ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΗΣ 
Παλαιου Φαλήρου οδός Πρωτέως 88

---------------------------------------------------------------------

Τήν παραμονή ΣΑΒΒΑΤΟ 6.30 Μ.Μ. ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ - ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑ - ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΕΙΚΟΝΑΣ - ΔΕΗΣΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΣΙΣ

-------------------------------------------------------------------

Τό πρωί ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 6.30 Ο ΟΡΘΡΟΣ - Η ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑ ΚΑΙ  ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕΤΑ ΘΕΙΟΥ ΚΥΡΥΓΜΑΤΟΣ 

----------------------------------------------------------------------

ΚΥΡΙΑΚΗ 6.30 Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΥΠΌ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥ Π.ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΑΡΓΥΡΟΥ 

Τηλέφωνο επικοινωνίας 6973963813

Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ : ΑΛΗΘΗΝΗ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ τό οποίο ανήρτησα στίς 28 Σεπτεμβρίου · ΕΠΙΛΟΓΟΣ : Η ιστορία αυτή είναι πολύ συγκινητική ! Μιλά για τήν αχαριστία του παιδιού πρός τήν μάνα!.... Μά μήπως τήν ίδια αχαριστία δέν δείχνουμε οι περισσότεροι πρός τήν Αγιωτάτη Μητέρα μας Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν Εκείνη μέ τόση στοργή καί μητρική αγάπη μας προσκαλεί να Τήν επισκεφτούμε κι εμείς κωφεύουμε στό προσκλητήριο της καμπάνας? Πόσο άδικοι είμαστε πρός Εκείνη πού είναι η τροφός της ψυχής μας? Που είναι τό υπήνεμο Λιμάνι μέσα στό οποίο βρίσκουμε όλοι μας, πότε σέ εθνικές, πότε σέ οικογενειακές καί πότε σέ ατομίκές μπόρες, τήν ασφάλεια καί τήν σωτηρία μας? Πόσο υπόλογοι είναι απέναντι των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας εκείνοι που τρείς συνεχείς Κυριακές αδικαιολόγητα αποφεύγουν νά εκκλησιαστούν καί προτιμούν κάθε άλλη απασχόληση, πολλές φορές ψυχοβλαβή, περιφρονώντας τόν Θεόν... Ας τό νοιώσουμε αυτό όλοι μας : Λαοί καί έθνοι που λησμόνησαν τόν Θεόν της Αγάπης, έσβησαν καί χάθηκαν από τόν πλανήτη της Γης. Μπορεί νά γίνομε μεγάλοι επιστήμονες! Μπορεί ν αξιωθούμε ακόμη κροίσοι νά γίνωμε από πλουτοι. Μπορεί δάφνες καί τιμές νά μας περιτριγυρίσουν, εφ όσον όμως λησμονήσαμε αχάριστα τήν Αγία μας Μητέρα Εκκλησία, τότε, ούτε καί άνθρωποι άξιοι της αποστολής μας μπορεί νά είμαστε. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΕΦ ΟΣΟΝ ΛΕΙΠΕΙ Η ΧΑΡΙΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ας παραμερίζωμε τά παρουσιαζόμενα εμπόδια του κόσμου κι άς ειμαστε πιστοί καί αφοσιωμένοι Χριστιανοί όπως οι πρόγονοι μας πού μέ τήν δύναμη της Πίστεως αναδείχθηκαν ήρωες. Εκτός της Εκκλησίας δέν υπάρχει σωτηρία..... π. Ευθύμιος


ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ 1968 Αριστερά ο Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος Χανιώτης εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος Λαμίας (μετέπειτα Επίσκοπος Φθιώτιδος καί Θαυμακου), Στη συνέχεια το καλογεράκι Μοναχός Ευθύμιος Μπαρδάκας, Ο Πρωτοπρεσβύτερος π.Γεώργιος Παπαπαναγιώτου εκ Πουγκακίων Φθιώτιδος καί εφημέριος Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Στυλίδος, Ο Ιερομόναχος π.Πανάρετος Μαλουκος της Ιερας Μονής Αγίου Ιωάνου του Θεολόγου Θερμοπυλων, Ο Αιδεσιμότατος π.Γεώργιος Γαλάνης εφημέριος Ιερού Ναού Προφήτου Ηλιου Δομοκού και πλήθος κόσμου. (Υπολογίζω 1968-69)




ΠΡΟΣ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ