ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ"

Η ΣΤΗΛΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΜΑΣ

ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ : Ποιά δικαιολογία μπορεί νά έχει αυτός ο γυιός που πριν λίγες ημέρες πέταξε έξω σάν παληοκούρελο τη γριά μητέρα του? Τήν ύπαρξη που τόν έφερε στόν κόσμο, τόν μεγάλωσε, τόν σπούδασε, επαγρύπνησε γι αυτόν στίς αρρώστιες του αλλά και σε ολες τίς περιπέτειές του και έκανε προς χάριν του κάθε θυσία?

Γιά ποιό λόγο τήν πέταξε έτσι άσπλαχνα? Ποιά η αιτία? Μήπως επειδή τώρα γέρασε καί δεν την κρατούν τά βασανισμένα της πόδια καί πέφτει καί λερώνεται? Μάπως γιατί τό κουρασμένο της μυαλό"φείρανε" καί τώρα πιά δέν είναι σε θέσι νά δίνει τίς όμορφες εκείνες συμβουλές?

Μέ ποια δύναμη κατώρθωσε τό ασπλαχνο παιδί να σηκωση τό χέρι του ν ανοίξη τήν πόρτα και να πεταξη τήν μητέρα του?

Ο κακός σατανάς της εποχης μας με την ισοπεδωσε και καταργηση των ηθηκων αξιων, ανοιξε νέους δρομους και εδωσε νεα πρωτυπα ζωης των Νεων μας. Ωστόσο εγώ θα αναφερθω σημερα στήν αχαρηστία με αφορμη τό βιβλιο ενός Αρχιμανδρίτου Ιεραποστολου του Αλεξανδρου Αναστασιάδη που ειχε συγγράψει, υστερα απο 30)ετη ιεραποστολικη δραστηριοτητα στη μαυρη Ηπειρο με τιτλο "Η ΑΦΡΙΚΗ ΠΟΥ ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ"

Σας μεταφέρω τήν παρακάτω καταπληκτική ιστορία : 
........ Βρέθηκε ο Ορθόδοξος Ελληνας ιεραπόστολος π.Αλέξανδρος Αναστασιάδης στην Ουγκάντα, ανάμεσα στους διψασμένους για αλήθεια Μαύρους........
Μετα απο πολυ κοπο και θυσίες βάπτισε πολλους και τους έμαθε στήν γλώσσα τους τήν Αγία Γραφή.......

Όπως βάδιζε κάποια μέρα στά πυκνά φυλλώματα της οργιαστικής βλαστήσεως, συναντά ξαφνικά μπροστά του μιά μικρή μαιμουδίτσα που πάλευε απεγνωσμένα γιά νά διώξη από τόν λαιμό της τό θανατερό αγγάλιασμα που της έκανε ένα φίδι!

Τά ματάκια της τά πονηρά κυττούσαν βουβά τόν απροσδόκητο επισκέπτη του δάσους καί σιωπηλά τόν παρακαλούσαν νά τήν σώση.... Αστραπιαία εκείνος βγάζει τό κοφτερό του μαχαίρι και χωρίς να χάση δευτερόλεπτο χωρίζει στα δυο το δηλητηριώδες φίδι......

Η μαιμουδίτσα έριξε μιά ματιά ικανοποιήσεως στόν παρ ολίγον στραγγαλιστήν της και ύστερα τινάχτηκε δυό - τρείς φορές λές και ήθελε να φτιάξει την εμφάνισή της, αντί νά φύγη καί έτρεξε χοροπηδώντας κοντά στόν ευεργέτη της καί του έγλυφε τά χέρια! Δέν εφυγε ποτέ πια από κοντά του... Πιστός και αχώριστος σύντροφος.

Στό δρόμο όπως προχωρούσαν εκείνη του ξέφευγε για να κανη τα δικα της χοροπηδήματα καί τά πονηρά της αστεία. Τήν είχε καί ο ιδιος πια θεωρήση ως απαραίτητο συμπλήρωμα της καθημερινής μονότονης ζωής του.

Έτσι πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια από τότε που είχε σωθεί η μαιμουδίτσα και κάποια μέρα, πρωί - πρωί, ξεσηκώθηκαν γιά να πάνε σ ένα μεγάλο χωριό της ζούγκλας που είχε βασιλιά αλλά και ισχυρούς μάγους πού με τά μάγια τους κρατούσαν όλη εκείνη την πρωτόγονη φυλή στήν οποία όμως είχε κατορθώσει ο φλογερός Ιεραπόστολος ν αποσπάση από την ειδωλολατρεία σχεδόν τους μισούς. Όμως οι μάγοι δέν έβλεπαν με καλό μάτι τόν ιεραπόστολο καί έκαναν το πάν νά μεταπείσουν τους προσηλύτους.

Θα είχαν προχωρήση ο ιεραπόστολος και η μαϊμουδίτσα περίπου δυό ώρες. όταν κάποια στιγμή ενώ είχε προηγηθή του προστάτου της, ξαναγύρισε τρομαγμένη καί ανήσυχη καί πιάνοντας τό χέρι του τόν τραβά πρός τά πίσω δείχνοντας πως δέν πρέπει νά προχωρήσουν.
Εκείνος κατ αρχήν νόμισε πως κι αυτά είναι στό πρόγραμμα της κωμικής παραστάσεώς της.

Μά τό ζώον τόσο καί περισσότερο χειροτέρευε καί ανησυχούσε ώστε εκνευρισμένος ο ιεραπόστολος τήν μάλωσε αυστηρά. Σέ μιά στιγμή υπερβολικά ανήσυχο το ζώον πιάνει δυνατά από τό χέρι τόν π.Αλέξανδρο, ακουμπά με στοργή το κεφαλάκι της σ αυτό, τό φιλά πολλές φορές, λές καί δίνει ενα τελευταίο ασπασμό ευγνωμοσύνης καί ύστερα τινάζεται μέ ορμή πρός τά εμπρός. Στα τριακόσια μέτρα στάθηκε σέ ένα σημείο του δρόμου μ ένα σωρόν κομμένα κλαδιά. Άρχισε να χοροπηδά το ζώον μέ δύναμη σάν τρελλό ώσπου υποχώρησαν τά κλαδιά και άνοιξε ένας μεγάλος λάκος. Σκύβει καί βλέπει μέσα κουλουριασμένα μεγάλα φαρμακερά φίδια!!! Τί είχε συμβεί?

Απλούστατα, οι μάγοι του χωριού δέν μπόρεσαν νά χωνέψουν την παρουσίαν του π.Αλεξάνδρου καί θέλοντας νά τιμωρήσουν αυτόν, του έστησαν παγίδα επειδή γνώριζαν πώς θά πήγαινε στό χωριό τους την ημέρα εκείνη. Γι αυτο του ετοίμασαν τόν λάκκο μέ τά φίδια ωστε περνώντας από εκεί να πεση μέσακαί να βρή μακάβριο θάνατο.

Τό ζώον δέν ειχε γλώσσα νά μιλήση στόν ευεργέτην του για νά τον προφυλάξη από τόν κίνδυνο. Και οτι δεν κατορθωσε με τά χοροπηδήματά της τό κατόρθωσε μέ την θυσία της.

Κι ενω εσβηνε από το απαίσιο σφίξιμο των φιδιών ήταν σάν να έλεγαν τα βογγητά της : "Κοίτα με φίλε μου, κοίτα με εγώ τό ζώον είμαι ευγενέστερον πολλών ανθρώπων που ξεχνούν απάνθρωπα τους ευεργέτας των"

Μια απο τις επτά μεγάλες αμαρτίες είναι η αχαριστία

π.Ευθύμιος Μπαρδάκας