Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

«Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἰκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεὸς» (Λουκ. η´39)

Μὲ τὴν ψυχὴ πλημμυρισμένη ἀπὸ εὐγνωμοσύνη ὁ θεραπευθείς «ἐδέετο» πρὸς τὸν Σωτήρα «εἶναι σύν αὐτῷ» (Λουκ. η´ 38). Καὶ εἶχε κάθε λόγον νὰ θέλη νὰ μένη πλησίον τοῦ Χριστοῦ. Ὑπῆρξε δι᾽ αὐτὸν ὁ Κύριος, ὁ μέγιστος εὐεργέτης, ὁ ὁποῖος τὸν ἀπήλλαξε ἀπὸ τὴν τυραννικὴν κυριαρχίαν ... καὶ ἀπὸ τὴν ἀθλίαν καὶ ἀξιοδάκρυτον ἐκείνην κατάστασιν. Ἐνῶ τὸ νὰ μένη μαζὶ μὲ τὸν Χριστόν, νὰ ἀκούη τὴν φωνὴν ἐκείνην, ἡ ὁποία τὸν ἀπελευθέρωσε ἀπὸ τὴν σκληράν δουλείαν, εἶχε τὴν πεποίθηση ὅτι θὰ ἦτο δι’ αὐτὸν μεγάλη ἀσφάλεια καὶ εὐτυχία, θὰ μποροῦσε καὶ αὐτὸς νὰ ἐπαναλάβη τὸ τοῦ Πέτρου: «... καλὸν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι» (Ματθ. ιζ´4).

Η ΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Τήν 16ην Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου καί ἐνδόξου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, τοῦ συγγραφέως τοῦ πρώτου Εὐαγγελίου καί ἀναγινώσκει εἰς τήν Θ. Λειτουργίαν τήν περικοπήν τοῦ Εὐαγγελίου του (θ´,9-13), εἰς τήν ὁποίαν ὁ ἴδιος μέ ἁπλότητα καί μέ εἰλικρίνεια ἀφηγεῖται πῶς ἐκλήθη ὑπό τοῦ Κυρίου εἰς τό ἀποστολικόν ἀξίωμα.
***
 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπί τό τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καί λέγει αὐτῷ: ‘Aκολούθει μοι.
 Εἶχε περάσει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἀπό τήν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν, ὅπου ἐθεράπευε τούς διαμονιζομένους καί ἔστειλε τά δαιμόνια εἰς τήν ἀγέλην τῶν χοίρων καί οἱ Γεργεσηνοί, ἀντί νά πιστεύσουν, ἐφοβήθησαν καί Τόν «παρεκάλεσαν» νά φύγη ἀπό τά σύνορά των (η´28-34). Ἀπ’ ἐκεῖ λοιπόν ἔφυγε μέ τό πλοιάριον τοῦ Πέτρου «καί ἦλθεν εἰς τήν ἰδίαν πόλιν», δηλ. εἰς τήν Καπερναούμ, ὅπου συνεχώρησε καί ἐθεράπευσε ἕνα «παραλυτικόν ἐπί κλίνης βεβλημένον» καί ἤλεγξε τήν ὑποκρισίαν καί τήν κακίαν τῶν παρευρεθέντων ἐκεῖ γραμματέων, οἱ ὁποῖοι ἐσκέπτοντο πονηρά ἐναντίον τοῦ Θείου Ἰατροῦ (θ´ 1-8). Ἀναχωρήσας δέ ἀπό τήν οἰκίαν, ὅπου ἐκάθητο ὁ εἰσπράκτωρ τῶν δημοσίων φόρων ἀπό τό «τελώνιον», εἶδεν ἐκεῖ ἄνθρωπον, τόν «τελώνην Λευΐν», ὅπως τόν ὀνομάζει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς (ε´14) καί τόν προσεκάλεσε μέ τήν συνήθη ἁπλήν Του πρόσκλησιν, «ἀκολούθει μοι». Αὐτός ὁ τελώνης εἶχε καί δεύτερον ὄνομα Ματθαῖος, κατά τήν συνήθειαν τῆς ἐποχῆς καί εἶναι ὁ ἴδιος αὐτός πού μᾶς διηγεῖται τό περιστατικόν εἰς τήν περικοπήν αὐτήν, ὁ δέ Εὐαγγελιστής Μᾶρκος γνωρίζει καί τό πατρώνυμον αὐτοῦ τοῦ τελώνου καί μᾶς τόν λέγει «Λευΐν τόν τοῦ Ἀλφαίου» (Μάρκ. β´ 14).

ΣΑΛΠΙΓΞ ΘΕΟΦΘΟΓΓΟΣ

Ὑπό Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Νάσσου

Ἀπόσπασμα ἀπό τόν πρόλογο:

Ὀρθῶς καί προσφυῶς ἕνας μεγάλος Σέρβος θεολόγος εἶχε διατυπώσει τήν ἄποψη, ὅτι οἱ βίοι τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι «ἡ μοναδική παιδαγωγία τῆς Ὀρθοδοξίας» ἀλλά καί «μία ἰδιόμορφος ὀρθόδοξος ἐγκυκλοπαιδεία».
Ἐπεξηγεῖ δέ θαυμάσια καί γλαφυρώτατα, ὅτι στούς Ἁγίους μπορεῖ κανείς νά λάβη χορτασμόν τῆς πείνας καί τῆς δίψας του γιά τά αἰώνια ἀγαθά, «ἠμπορεῖ νά εὕρη κανείς ὅλα ὅσα χρειάζονται σέ μία ψυχή πεινασμένη καί διψασμένη γιά τήν αἰωνία Δικαιοσύνη καί αἰωνία Ἀλήθεια μέσα σ’ αὐτόν τόν κόσμο, πεινασμένη καί διψασμένη γιά τήν θεία ἀθανασία καί τήν αἰωνία ζωή. Ἐάν διψᾶς τήν πίστη, θά τήν εὕρης πλουσία στούς «Βίους τῶν Ἁγίων» καί θά χορτάσης τήν ψυχή σου μέ τροφή γιά τήν ὁποία ποτέ δέν θά ξαναπεινάσης…».

«Μὴ θησαυρίζετε…θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ»

Ἂς στρέψωμε σήμερα τὰ βλέμματά μας πρὸς τὰ ἐπάνω, πρὸς τὸν οὐρανόν. Τῆς γῆς τὰ καλὰ τὰ ξέρομε. Ὅλα εἶναι ζυμωμένα μὲ δάκρυα καὶ ἱδρῶτα καὶ φεύγουν ἀπὸ χέρι σὲ χέρι καὶ στὸ τέλος τὰ ἀφήνωμε ὅλοι κάτω ἐδῶ, χωρὶς νὰ πάρωμε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ μαζί μας.
«Μὴ θησαυρίζετε....» Ἐκεῖ ἐπάνω ὅμως εἰς τὸν Οὐρανὸν τί βρίσκεται γιά μᾶς;
«θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ».
Ὁ μεγαλύτερος θησαυρὸς τοῦ ἀνθρώπου ἢ μᾶλλον ἡ πηγὴ τῶν θησαυρῶν, εἶναι ὁ Χριστός. Ἀφοῦ ἐσταυρώθη χάριν ἡμῶν, ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, ἀνελήφθη εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐκάθισεν ἐν δεξιᾶ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ ἐν ὑψηλοῖς. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν παρέχων εἰς τοὺς πιστεύοντας πάντα τὰ αἰτήματα τῆς καρδίας των. Ὁ  Ἴδιος δὲ ὁ Κύριος διαβεβαιεῖ ἡμᾶς λέγων: «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς». Ὅσοι λοιπὸν ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Χριστὸν ἐδῶ εἰς τὴν γῆν διὰ τῆς πίστεως, ἀσφαλῶς θὰ συζήσωμε καὶ θὰ συμβασιλεύσωμε μετ’ Αὐτοῦ αἰωνίως καὶ θὰ γίνωμε κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν: «Κληρονόμοι μὲν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ».

«Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου»

Κατὰ τὴν Κυριακήν τοῦ Ἀσώτου, θὰ ἤθελα, ἂν μποροῦσα νὰ ὑψώσω φωνή. Φωνὴ μεγάλη, ὥστε νὰ ἀκουσθῆ εἰς τὰ πέρατα τῆς γῆς, γιὰ νὰ παρουσιάσω εἰς τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων τὴν πατρικὴ ὄντως ἀγάπη καὶ στοργὴ πού δείχνει ὁ Θεός, εἰς κάθε ἄνθρωπον, καὶ ἰδιαιτέρως πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς, ὅταν τοὺς καλῆ σέ μετάνοια καὶ σωτηρία. Καὶ εἶμαι βέβαιος, ὅτι τὴ φωνὴ αὐτὴ θὰ τὴν ἀκούσουν καὶ θὰ τὴν νοιώσουν, πρὸ παντὸς οἱ νέοι, οἱ ὁποῖοι θὰ συγκινηθοῦν καί θά σπεύσουν νὰ ποῦν τὸ σωτήριον: «Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου...».
***
«Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου». Εἶχε πέσει ὁ δυστυχὴς ἐκεῖνος, ὅπως ἄλλωστε καὶ τόσοι ἄλλοι σημερινοὶ νέοι, σὲ μεγάλο ἠθικὸ βάραθρο. Καὶ τί δὲν εἶχε κάνει. Ἐξηυτέλισε τὸ ἔνδοξο οἰκογενειακό του ὄνομα μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή του, σπατάλησε ὅλη τὴν πατρική του περιουσία μετὰ τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν. Ἔφθασε ἔτσι σὲ σημεῖο νὰ γίνη χοιροβοσκὸς ὁ πλούσιος υἱὸς. Ἔγινε ὁ ἄσωτος υἱὸς!

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΩΝ

Αὐτά πού διαβάζομε τελευταίως στίς ἐφημερίδες, περί τῶν ἑξαιρετικῶς ηὐξημένων περιπτώσεων, νεαρῶν, κυρίως, ἀτόμων πού ἐκδηλώνουν τάσεις αὐτοκτονίας, εἶναι ἕνα πολύ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟ φαινόμενο, τό ὁποῖο πρέπει νά προβληματίση πολύ σοβαρά ΟΛΟΥΣ μας.
Συμφώνως πρός τά τελευταῖα στοιχεῖα, μέσα στούς πρώτους ἕξι μῆνες τοῦ 2011, «στό παρά πέντε», ἀπετράπησαν 67 αὐτοκτονίες ἀτόμων, τά ὁποῖα εἶχαν καταγράψει τίς προθέσεις τους στό περίφημο «διαδίκτυο» (Ἴντερνετ).
Καί ἔρχεται ἀβιάστως στό μυαλό μας, τό εὔλογο ἐρώτημα:

ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ

Τά τελευταῖα χρόνια, μέ τήν διαφοροποίηση τοῦ τρόπου ζωῆς τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν καί τήν ἐπικράτηση, καί στήν Πατρίδα μας, ἑνός ξενόφερτου «μοντέλου» οἰκογενειακῆς δομῆς, παρακολουθήσαμε τήν διαρκή, συνεχή καί πολύ ἀνησυχητική διαμόρφωση μίας οἰκογένειας, ἡ ὁποία ἀπομακρύνεται συνεχῶς ἀπό τά Πατροπαράδοτα πρότυπα.
Ἡ γνωστή θερμή, γεμάτη τρυφερότητα καί θαλπωρή Ἑλληνική Οἰκογένεια, δίδει σταδιακῶς τήν θέση της σέ μία ἁπλή «συγκατοίκηση» κάποιων ἀτόμων, τά ὁποῖα, ἐνδιαφέρονται, βεβαίως γιά τίς μεταξύ τους σχέσεις, γιά τίς ἀνησυχίες, τά προβλήματα κλπ., ἀλλά δυστυχῶς, μέ μία διαρκῶς αὐξανομένη «μηχανική» διαδικασία…!

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΙ ΘΕΟΒΑΔΙΣΤΩΝ ΤΟΠΩΝ (Α)


ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΙ ΘΕΟΒΑΔΙΣΤΩΝ ΤΟΠΩΝ (Β)


Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Τό Κήρυγμα τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου

Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς ἐξιστορεῖ λεπτομερῶς τά κατά τήν γέννησιν τοῦ Bαπτιστοῦ (α´5-25 καί 57-80), προσδιορίζει ἀκριβῶς τόν χρόνον τῆς δημοσίας ἐμφανίσεώς του, γενομένης τό 15ον ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Αὐτοκράτορος τῆς Ρώμης Τιβερίου (γ´ 1-2). Οἱ Εὐαγγελισταί Ματθαῖος καί Μᾶρκος, περιγράφουν τήν ἀσκητικήν ζωήν του «ἐν τῇ ἐρήμῳ»: «Εἶχε τό ἔνδυμα αὐτοῦ ἀπό τριχῶν καμήλου καί ζώνην δερματίνην περί τήν ὀσφύν αὐτοῦ ἡ δέ τροφή αὐτοῦ ἦν ἀκρίδες (βλαστάρια φυτῶν) καί μέλι ἄγριον» (Ματθ. γ´4, Μάρκ.α´ β), ὑπό δέ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου χαρακτηρίζεται ὡς «ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρά Θεοῦ», ὁ ὁποῖος «ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήση περί τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύωσι δι’ αὐτοῦ» (α´ 6-7). Μεταξύ τοῦ Ἰωάννου καί τοῦ Ἰησοῦ δέν ὑπῆρχε σύγχυσις, διότι «οὐκ ἦν ἐκεῖνος τό φῶς, ἀλλ᾽ ἵνα μαρτυρήση περί τοῦ φωτός». Ὁ ἴδιος διεκήρυξε πρός τούς ἐρωτήσαντας αὐτόν ἀπεσταλμένους ἱερεῖς καί λευΐτας τῶν Ἱεροσολύμων, πρός τούς ὁποίους εἶπεν: «Οὐκ εἰμί ἐγώ ὁ Χριστός» (Ἰωάν. α´ 19-22).
Ὁ Ἰωάννης, καί κατά τούς τέσσαρας Εὐαγγελιστάς ἦτο ἡ προφητευθεῖσα ὑπό τοῦ Ἠσαΐου «Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ», ἐκήρυξε δέ «Εἰς πᾶσαν τήν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου» (Λουκ. γ´ 3) καί ἔλεγε: «Μετανοεῖτε ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» καί ἐβάπτιζε τά πρός αὐτόν προστρέχοντα πλήθη ἐν τῶ  Ἰορδάνη ποταμῶ «βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» ἀφ᾽οὗ ἐξωμολογοῦντο ἐνώπιόν του τάς ἁμαρτίας των. «Ἔρχεται, ἔλεγε ὁ Βαπτιστής - ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμί ἄξιος κύψας λῦσαι τόν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων Αὐτοῦ. Ἐγώ μέν ἐβάπτισα ὑμᾶς ἐν ὕδατι, αὐτός δέ βαπτίση ὑμᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίω». Καί ὅταν μεταξύ τοῦ πλήθους εἶδε καί τόν Ἰησοῦν Χριστόν, μετ’ ἐνθουσιασμοῦ ἐφώναξε πρός τά πλήθη : «Μέσος ὑμῶν ἔστηκεν ὅν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε» (Ἰωάν. α´. 26). Τά κατά τό κήρυγμα τοῦ Ἰωάννου διηγοῦνται λεπτομερῶς καί οἱ τέσσαρες Εὐαγγελισταί μέ χαρακτηριστικές ἕκαστος λεπτομέρειες (Ματθ. γ΄5-12, Μάρκ. α´ 4-8, Λουκ. γ´3-18, Ἰωάν. α´15-28).

Ο ΙΕΡΕΥΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Στάδιον ἐργασίας ξανοίγεται ἐμπρὸς εἰς τὸν ἱερέα τοῦ χωριοῦ. Ἐργασία καί Διακονία! Τὸ θεῖο αὐτὸ δῶρο, πού χαρίζει στὸν ἄνθρωπο τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία. Πού τὸν ἀπαλλάσσει ἀπὸ χαμερπεῖς σκέψεις καὶ πρόστυχους λογισμούς. Πού γιὰ τὸν ἱερέα τῆς ἐπαρχίας πρέπει νὰ εἶναι ὁ πιὸ πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος σύντροφος καὶ ποὺ πρέπει νὰ γίνη ἡ σκιά του.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΥΟ ΑΝΕΒΗΣΑΝ... ΠΡΟΣΕΥΞΑΣΘΑΙ

Ἀπὸ τῆς Κυριακῆς τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, εἰσερχόμεθα εἰς νέαν Ἐκκλησιαστικὴν περίοδον, εἰς τὴν περίοδον τοῦ Τριωδίου. Περίοδον κατ’ ἐξοχὴν πνευματικῆς ἐργασίας καὶ ἠθικῆς περισυλλογῆς. Κατ’ αὐτὴν καὶ μέχρι τοῦ Πάσχα, τὰ πλήθη τῶν Χριστιανῶν θὰ συνωστίζονται εἰς τοὺς Ἱ. Ναοὺς καὶ μὲ τοὺς ὡραίους καὶ κατανυκτικοὺς ὕμνους, τοὺς ὁποίους θὰ ἀκούουν, κατανυκτικώτερα, θὰ προσφέρουν τὴν λατρείαν των πρὸς τὸν Θεόν. Ὁ ἐκκλησιασμὸς εἶναι τὸ πρῶτον καθῆκον μας κατὰ τὴν Κυριακήν. Πότε ὅμως μάς δίδει πολλές καὶ μεγάλες ὠφέλειες;