ΜΕΓΑΛΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΜΕΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Έτσι άλλοτε τον βλέπομε να χάνει το θάρρος του δια το παρόν και το μέλλον του, να καταντά ένας υπνοβάτης, που δεν κυβερνά τις δυνάμεις του και παραπαίει.
Άλλοτε να φουσκώνει από έπαρση, να υψώνει το ανάστημά του, να παρουσιάζεται ως άλλος θεός, παντοδύναμος και πάνσοφος, που καλεί τους συνανθρώπους του και την κτίσιν όλην να τον προσέξουν και τον τιμήσουν και τον λατρεύσουν ακόμη.
Και τα παθαίνει όλα αυτά, διότι δεν θέλησε – διδαγμένος από τον Δημιουργόν και Θεόν του και τον θείον λόγον του – να μάθει ποιός είναι, τί είναι, πού μπορεί να υψωθεί και να φθάσει.
Ο λόγος του Θεού ο θησαυρισμένος εις την Αγίαν μας Γραφήν μας το δηλώνει κατηγορηματικά: «μέγα άνθρωπος» (Παροιμ. κ’ 6).
Είναι μεγάλος ο άνθρωπος, έχει ανυπολόγιστη αξία. Αφού δημιουργήθηκε κατ’εικόνα Θεού και ομοίωσιν!
Όταν αντικρύζη κανείς τον άνθρωπο αγνόν και αδιάφθορον, καθώς βγήκε από τα παντοκρατορικά χέρια του Υψίστου, τον βλέπει εικόνα ζωντανή του Κυρίου, αλλά και με την δυνατότητα να αποκτήσει και την αγιότητα και μακαριότητα του Δημιουργού του και γίνει και αυτός άλλος κατά χάριν Θεός.
Είναι μεγάλος ο άνθρωπος! Αφού και όταν ακόμη επανεστάτησε κατά του Θεού του, ο Παντοκράτωρ δεν τον απέρριψε, αλλά εργάσθηκε και εργάζεται δια να πραγματώσει τον υψηλό προορισμό του!
Αφού δια τον άνθρωπο συγκατέβη ο Θεός Λόγος, ο Είς της Παναγίας Τριάδος, και έγινε άνθρωπος!
Αφού δι’ αυτόν έχυσε το αίμα του ο Θεάνθρωπος!
Αφού έστειλε εις τον άνθρωπο ο Θεός Πατήρ το Πνεύμα του το Άγιον και τον κατέστησε ιερόν ναόν του!
Αξίζει πολύ ο άνθρωπος!
Αφού Άγγελοι με προθυμία σπεύδουν να τον υπηρετούν και να διακονούν δια την αιώνιον σωτηρίαν του!
Μεγάλος ο άνθρωπος, όταν όμως μένη άνθρωπος.
Όταν αποδέχεται την άπειρον αγάπην του Ενός εν Τριάδι Θεού και ανταποκρίνεται εις αυτήν και αγωνίζεται να σπουδάζει κατά το θέλημα του Πλάστου του να μορφώνεται ο Χριστός εις την ουσίαν του και την ύπαρξίν του.
Τότε είναι μεγάλος. Όμως τότε και αναγνωρίζει, ότι το μεγαλείον του το χρωστάει εξ’ολοκλήρου εις τον Δημιουργόν του και αναδημιουργόν του Θεόν.
Γι’ αυτό στον Θεόν του αναφέρεται, τον Θεόν του παντού και πάντοτε εμπιστεύεται, τον Θεόν του διαρκώς ευχαριστεί, ευλογεί και δοξάζει και εις τον Θεόν του δια παντός ελπίζει!
Ο άνθρωπος, που έχει μεγαλωσύνην, επειδή κατέχει την αλήθειαν, ασκεί φυσικώ τω τρόπω την μεγάλην αρετήν της δικαιοσύνης, είναι ταπεινός. Δεν κομπάζει αυτός, δεν έχει εις το στόμα του λόγια υπερήφανα και αλαζονικά. Ο άνθρωπος του Θεού έχει αυτογνωσία.
Όταν όμως ο πτωχός άνθρωπος αγνοή τον Θεόν του, την αιτίαν του, οταν αποφεύγει τον Θεόν του και επηρμένος από οίησιν, αυταρέσκειαν και εγωϊσμόν, αρνήται την βοήθειαν, την οποίαν ο φιλάγαθος Θεός του προσφέρει, τότε συνεχώς παραλογίζεται.
Άλλοτε φοβάται και δειλιάζει, «ου ουκ ην φόβος» (Ψαλ. Ιγ΄13 6). Τρομοκρατείται εμπρός εις υπαρκτούς και ανύπαρκτους κινδύνους. Και άλλοτε προβάλλει ωσάν παντοδύνατος και αθάνατος.
Η Αγία Γραφή μας παρουσιάζει ένα πανίσχυρο κυριάρχη, τον Ναβουχοδονόσορα, ο οποίος εντυπωσιάσθηκε εμπρός εις τα μεγάλα κατορθώματά του και τα θαυμαστά τεχνικά έργα του τόσον, που φαντάσθηκε ότι έγινε θεός, για να καταντήσει τελικώς μανιακός, που αποσύρθηκε εις τα όρη και τα δάση να ζεί ως θηρίον.
Αλλά μήπως και εις τον δικόν μας αιώνα δεν ακούσαμε τον
σκληρό δικτάτορα της Γερμανίας να δηλώνει ωσάν άλλος θεός, «θα αλλάξουμε την ιστορίαν του κόσμου δια χίλια έτη»; Όμως δεν είναι μόνον βασιλείς και δικτάτορες, που ζουν με την παραίσθηση, ότι έγιναν άλλοι θεοί, και αναλόγως μεγαλαυχούν και κομπορρημονούν.
Δυστυχώς ο εγωϊσμός, η υπερηφάνεια, η αλαζονεία και η οίησις μεθούν πολλούς και τους κάνουν να παρουσιάζωνται με απαιτήσεις εξοργιστικές. Γίνονται οι αυταρχικοί και τυραννικοί στο στενόν ή ευρύτερο περιβάλλον των.
Δεν επιτρέπουν σέ κανένα και με κανένα τρόπον αντίρρηση και αντίλογο στα όσα αυτοί λέγουν, σχεδιάζουν και ενεργούν. Εγώ είμαι εδώ. Εγώ κυβερνώ. Εγώ, που έχω τούτο και εκείνο το προσόν. Εγώ, που πέτυχα τούτο και το άλλο θαυμαστόν επίτευγμα. Εμένα λοιπόν θα ακούτε. Εις εμένα θα πειθαρχήτε! Εμένα θα θαυμάζετε και θα χειροκροτήτε…
Είναι φανερό, ότι ο άνθρωπος αυτός – και τόσον συχνά τον συναντούμε σε διάφορες εκδόσεις – παραλογίζεται.
Και τόσο παραλογίζεται, ώστε με τον ίδιον τρόπον να φέρεται και απέναντι εις τον Θεόν και τους αγίους του Θεού.
Επιχειρεί πολλές φορές μέσα εις την παράνοιάν του να διορθώσει και αυτό το Ευαγγέλιον και αυτές τις εντολές του Χριστού.
Τολμά να διαφωνήσει με τους θεοπνεύστους Αποστόλους, που έχουν γράψει την Καινήν μας Διαθήκην.
Βέβηλος ζητεί κατά την κρίσιν του να διορθώσει ή να καταργήσει ιερούς Κανόνες, που επισημοποιήθησαν από Οικουμενικές Συνόδους.
Είναι θλιβερό το κατάντημα του ανθρώπου, που λησμονεί τί είναι ο άνθρωπος και πώς πρέπει να φέρεται ο σωστός και λογικός άνθρωπος.
Εις αυτόν τον όντως παρανοϊκόν εγωϊστήν και αλαζόνα θα πεί ο μεγάλος Οικουμενικός διδάσκαλος άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τι υπερηφανεύεται γη και σποδός; Τι φυσιούσαι, ώ άνθρωπε; Τι μεγαλαυχείς σεαυτόν; Τι ελπίζεις εκ της του κόσμου δόξης και του πλούτου; Δια ποίον λόγον υπερηφανεύεται το χώμα και η χόβολη; Διατί φουσκώνεις, κενέ άνθρωπε; Διατί λέγεις μεγάλα λόγια δια τον εαυτόν σου; Τι περιμένεις από την ψευδή δόξαν του κόσμου και από τον ευτελή πλούτον; Ελάτε, παρακαλώ, ας επισκεφθούμε τα κοιμητήρια και τους τάφους των νεκρών. Ας ιδούμε εκεί και ας μάθουμε τα μεγάλα μυστικά. Σώματα σαπισμένα, κόκκαλα εφθαρμένα. Όποιος και αν είσαι ο επισκέπτης, ειπέ μου. Τι έγινε το κάλλος της νεότητος, η χαρούμενη όψις, τα όμορφα μάτια, η συμμετρική μύτη, τα κόκκινα χείλη, το ωραίον πρόσωπον, το λάμπον μέτωπον; Δεν έγιναν σκόνη και στάχτη; … (Περί Μετανοίας, Ομιλία ενάτη).
Ας καυχώμεθα μόνον δια τον Χριστόν και την σωτηρίαν, που μας χαρίζει ο Σταυρός του Χριστού!!!
Π.Ευθύμιος Μπαρδάκας
Εις μνήμην της αλλησμόνητης Δασκάλας Ανθής Στασινοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου