ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΟΜΟΛΟΓΗΤΑΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΠΟΥ ΣΤΑΘΗΚΑΝ ΑΚΛΌΝΗΤΟΙ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΗ 

ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΟΥΤΣΟΝΙΚΟΛΑΣ (1883-1963)

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΟΥΤΣΟΝΙΚΟΛΑΣ (1883-1963)

Ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης Αντώνιος Κουτσονικόλας, του Μιχαήλ και της Ελένης, γεννήθηκε το 1883 στην Ματαράγκα Αιτωλοακαρνανίας. Ο προπάππους του Μιχαήλ ήταν ήρωας του 1821 και σκοτώθηκε στην Μάχη του Πέτα (1822), όπου πολέμησε πλάι στον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Το γένος Κουτσονικόλα καταγόταν από την περιοχή του ενδόξου Σουλίου, από το οποίο ο πατέρας του π. Αντωνίου ήρθε στην Αιτωλοακαρνανία το 1869 περίπου, κυνηγημένος από τους Τούρκους. Στην Ματαράγκα, εργάστηκε ως βοσκός και σουστιέρης, παντρεύτηκε και έκτισε ένα διώροφο πέτρινο σπίτι, στο οποίο γεννήθηκε ο π. Αντώνιος και άλλα οκτώ αδέλφια (πέντε κορίτσια και τρία αγόρια). Αν και στο  χωριό η εκπαίδευση ήταν ανύπαρκτη, ο π. Αντώνιος έμαθε ανάγνωση και γραφή από ένα ψάλτη που υπηρετούσε στον Άγιο Γεώργιο του χωριού.

Άγνωστο για ποιους λόγους, το 1898 ο πατέρας του π. Αντωνίου τον πήρε μαζί με τον αδερφό του Ηλία και πήγαν να μονάσουν στο Άγιον Όρος. Εκεί ο πατέρας του σκοτώθηκε σε ατύχημα (έπεσε από μία συκιά). Ο π. Αντώνιος ασκήτευσε στην Νέα Σκήτη, η οποία υπάγεται στην Μονή του Αγίου Παύλου, όπου και διαμορφώθηκε κατά Θεόν με την ευλογημένη ζωή της ασκήσεως και της μελέτης των ιερών κειμένων. Ιερεύς χειροτονήθηκε στις 28/12/1924 από τον Επίσκοπο Μοσχονησίων Φώτιο Μαρινάκη (†1930), Διευθυντή της Αθωνιάδος Σχολής.

Το όνομα του π. Αντωνίου το συναντούμε στο Καταστατικό του «Ιερού Συνδέσμου των Ζηλωτών Αγιορειτών Μοναχών», ο οποίος ιδρύθηκε το 1926, εφ’ όσον όπως φαίνεται διακρινόταν για την ακρίβεια της Πίστεως και τον εν επιγνώσει ζήλο. Στα τέλη του έτους εκείνου (1926), ο Ιερομόναχος π. Αντώνιος βγήκε στον κόσμο, για να ενισχύσει τους πιστούς που δεν αποδέχθηκαν την Ημερολογιακή Καινοτομία του 1924. Συνελήφθη όμως στο Λιτόχωρο Πιερίας και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη. Από εκεί απελάθηκε στο Άγιον Όρος στις αρχές του επομένου έτους 1927, μαζί με τους Ζηλωτές Αγιορείτες Ιερομονάχους Γεδεών Κωνσταμονίτη, Γελάσιο Αγιαναννίτη, Ιλαρίωνα Καυριώτη (Ουζουνόπουλο) και Χρυσόστομο Ιβηρίτη, όπως φαίνεται και σε δημοσίευμα του τύπου της εποχής εκείνης που παραθέτουμε μαζί και με άλλα παρόποια δημοσιεύματα για τους διωγμούς του των επομένων ετών.

Μετά δύο έτη, τον Μέρτιο του 1929 κατέβηκε στην Αθήνα με πρόσκληση της Κοινότητος των Γνησίων Ορθοδόξων και στάλθηκε στην Μαγούλα Ελευσίνος μετά από αίτηση των κατοίκων της, που ακολουθούσαν, κατά πλειοψηφίαν, το Παλαιό Ημερολόγιο. Εκεί όμως συνελήφθη και πάλι από την Χωροφυλακή, βάσει εντολής του πρωτεργάτου της Καινοτομίας Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου να συλλαμβάνονται «αθορύβως και δι’ αμέσου ενεγείας» οι Παλαιοημερολογίτες Κληρικοί, και οδηγήθηκε στο Τμήμα Μεταγωγών στην Αθήνα, όπου και φυλακίστηκε. Οι πιστοί όμως εξεγέρθησαν και σύσσωμοι μετέβησαν στον Πρωθυπουργό και τον Αρχιεπίσκοπο, επιτυγχάνοντας την απελευθέρωση του π. Αντωνίου μετά από δύο ημέρες παρανόμου κρατήσεως, εφ’ όσον άλλωστε τα χαρτιά του και η διαγωγή του ήσαν άψογα.

Αμέσως μετά ο π. Αντώνιος μετέβη στην Σαλαμίνα για την εξυπηρέτηση των εκεί Παλαιοημερολογιτών. Το Σάββατο 6 Απριλίου του 1929 δύο Νεοημερολογίτες ιερείς μετέβησαν στην οικία παλαιοημετολογίτου, στην οποάν εκείνη την ώρα ο π. Αντώνιος τελούσε Αγιασμό, και τον ξυλοκόπησαν ανηλεώς∙ έπειτα, έσχισαν το ράσο του και του αφαίρεσαν το καλλημαύχι. Αμέσως ειδοποιήθηκε η αστυνομία, η οποία όμως συνέλαβε… τον π. Αντώνιο και τον οδήγησε συνοδεία χωροφυλάκων στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών∙ από εκεί διατάχθηκε η μεταφορά του στο Τμήμα Μεταγωγών!

Ολόκληρη η ποιμαντική του δράση, σε κάθε Παράρτημα που υπηρέτησε, ήταν μαρτυρική. Στο Λουτουφί Θηβών, εκδιώχθηκε∙ στην Κέρτεζη Καλαβρύτων, οι πιστοί έδωσαν πραγματική μάχη με την Αστυνομία για να μην συλληφθεί∙ στην Δομβραίνα Θηβών χωροφύλακες και Νεοημερολογίτες ιερείς διέκοψαν την Θ. Λειτουργία που τελούσε και τον συνέλαβαν∙ στο Άγιο Πνεύμα Σερρών συνελήφθη και οδηγήθηκε στον τοπικό μητροπολίτη, ο οποίος τον κακοποίησε και διέταξε την φυλάκισή του. Ακόμη και σε μεγάλη ηλικία, σχεδόν 70 ετών, κατά τον φρικτό διωγμό της δεκαετίας του 1951 επί Σπυρίδωνος Βλάχου, συνελήφθη σε Ναό στον Κορυδαλό όπου μετέβη με χίλιους και πλέον πιστούς για την τέλεση της Θ. Λειτουργίας και καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο μηνών για «τόλμημα» να λειτουργήσει με το Παλαιό Ημερολόγιο!

Γενικά στους διωγμούς είχε επιδείξει σταθερότητα και ευτολμία εκπληκτική. Τόσο κακοπάθησε στα χέρια των Καινοτόμων, ώστε να βαστάζει έκδηλα τα στίγματα της Ομολογίας στο ταπεινό σαρκίο του. Εγράφη χαρακτηριστικά ότι ίσως κανείς από όλους τους Κληρικούς του Πατρίου δεν υπέφερε τόσα και τέτοια δεινά, όσα ο μακάριος π. Αντώνιος.

Ο μαρτυρικός παπα-Αντωνάκης, όπως τον αποκαλούσε χαριέντως και ευσεβάστως ο λαός, είχε οδυνηρό τέλος: φονεύθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στις 13-10-1963, σε ηλικία 80 ετών, και κηδεύθηκε στον ιστορικό Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής στο Μοναστηράκι Αθηνών. Στην Εξόδιο Ακολουθία του, στην οποία παραβρέθηκε από την οικογένειά του ο ανιψιός του Χρήστος Κουτσονικόλας (υιός του αδερφού του Τάσου), έλαβε μέρος δεκάδα Ιερέων και χοροστάτησε ο Μακαριστός Επίσκοπος Μαγνησίας Χρυσόστομος Νασλίμης, ο οποίος με κατάλληλη Ομιλία εξήρε τις αρετές και τις υπέρ του ιερού Αγώνος υπηρεσίες του μεταστάντος.

Παρά την κακοκαιρία, πλήθος πιστού λαού είχε συγκεντρωθεί για να τιμήσει τον παθοφόρο π. Αντώνιο και δύο λεωφορεία με κόσμο συνόδευσαν το λείψανό του στον τόπο της ταφής του στην Ιερά Μονή «Άξιόν εστιν» Βαρυμπόμπης Αττικής.

Ήταν πασίγνωστος, όπως εγράφη στην σχετική Νεκρολογία του, ως τύπος αγαθού Λευΐτου και μάλιστα ανεξικάκου, ανωτέρου παντός πάθους και ιδιοτελείας. Γινόταν δε η προτροπή, να ληφθεί μέριμνα για να διασωθούν κατά την ανακομιδή του οι σπασμένες πλευρές και ωμοπλάτες του από τις μαστιγώσεις και τους δαρμούς που του κατάφεραν τα αστυνομικά όργανα με τις υποδείξεις των Καινοτόμων Νεοημερολογιτών, εις αιώνιον έλεγχον για τους αναισχύντους αυτούς ενόχους της εκκλησιαστικής διαιρέσεως, αλλά και για αξιομίμητο παράδειγμα μαρτυρικής αυταπαρνήσεως του παθόντος μακαριστού π. Αντωνίου. Την ευχή του να έχουμε!

ΠΗΓΗ: Περιοδικόν "Αρχείον του Ιερού Αγώνος" Τεύχος 9.