Ἡ αὐλαία τῆς παρούσης ζωῆς ἔπεσε πλέον. Ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται ἐν ὅλη τῇ δόξῃ αὐτοῦ, περιστοιχούμενος ὑπὸ τῶν Ἁγίων Του Ἀγγέλων. Κάθηται ἐπὶ θρόνου δόξης. Συνάγει ἐνώπιόν του πάντα τὰ Ἔθνη καὶ πάντας τοὺς ἀνθρώπους. Ὅλους, ὅσοι ἔζησαν ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ μέχρι τῆς φοβερᾶς ἐκείνης ἡμέρας, διὰ νὰ τοὺς κρίνη καὶ διὰ νὰ ἀποδώση «ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ». Ἡ δικαιοσύνη λοιπὸν τοῦ Θεοῦ ἔχει πλέον τὸν λόγον. «Καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ’ ἀλλήλων». Ἀνοίγεται ἡ μεγαλύτερη εὐτυχία διὰ τοὺς μέν. Ἀρχίζει ἡ μεγαλύτερη δυστυχία διὰ τοὺς δέ.
***
«Καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ’ ἀλλήλων». Ἐὰν ἦταν τώρα ἐκείνη ἡ στιγμή, δὲν θὰ εἶχα τί νὰ σᾶς πῶ. Ἀλλά ἀκόμη δὲν ἔφθασε. Πόσο ὅμως πρέπει νὰ τὴν σκεπτώμεθα «Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. ιγ´11). «Ὁ καιρὸς συνεσταλμένος» (Α´Κορ. ξ´29). Τί κάνομε; Σωρεύομε ἀδικίες καὶ ἁμαρτίες; «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός». «Νήψατε, γρηγορήσατε». Ὡς ἐν ἡμέρα εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις... μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ (Ρωμ. ιγ´13).
Ἰδοὺ προτροπές βαρυσήμαντες, σωτήριες πού μᾶς ἀπευθύνει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Τί χρειάζεται λοιπόν; Νὰ ἐκμεταλλευθοῦμε τὸν χρόνον, πού ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Κυρίου μᾶς χαρίζει. Νὰ τὸν χρησιμοποιήσωμε διὰ τὴν σωτηρία μας. Νὰ ἀποφεύγωμε τὸ κακό. Νὰ ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθόν. Νὰ ἐξασκούμεθα, πρὸ παντός, σέ ἔργα ἀγάπης, καθὼς καὶ ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀπαιτεῖ: «Ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με... καὶ ἤλθετε πρὸς με».
***
«Καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ’ ἀλλήλων». Τὸν χωρισμὸ αὐτὸ καθένας ἀπὸ ἡμᾶς ὁφείλει νὰ τὸν κάνη τώρα. Ναὶ, τώρα, χωρὶς ἀναβολή, νὰ χωρίση τὸν ἑαυτό του, ἀπὸ τὴν θρησκευπκὴ ἀδιαφορία, ἀπὸ τὴν ἀσέβεια, ἀπὸ τὴν ποικίλην ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου τούτου. Καὶ νὰ προσχωρήση εἰς τὴν μερίδα τοῦ Χριστοῦ. Νὰ ἐνταχθῆ εἰς τὴν μερίδα τῶν πιστῶν καὶ εὐσυνείδητων Χριστιανῶν, τὴν μερίδα τῶν εὐσεβῶν, τῶν ποιούντων τὸ θέλημά Του, τῶν εὐαρεστούντων ἐνώπιον Θεοῦ «ἐν χώρα ζώντων». Πρὸς τὴν μερίδα τέλος τῶν ἐργαζομένων ἰσοβίως τὸ ἀγαθὸν πρὸς πάντας.
Εἶναι δύσκολο; Ὄχι. Ἀρκεῖ νὰ σκεπτώμεθα τουλάχιστον ἅπαξ τῆς ἡμέρας, ὅτι θὰ παρουσιασθοῦμε καὶ ἡμεῖς πρὸ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Κριτοῦ, γιά νά λογοδοτήσωμε.
Μὲ ὅλη τὴν σοβαρότητα πού ἔχει τὸ γεγονὸς τῆς μελλούσης κρίσεως, ἂς κάνη καθένας μας τὸ ἀποφασιστικὸ ἐρώτημα: Πότε θὰ ἀποχωρίσω καὶ ἐγὼ τὸν ἑαυτόν μου ἀπὸ κάθε εἶδος ἁμαρτίας καὶ θὰ ἑνωθῶ τελείως μὲ τὸν Χριστόν, γιὰ νὰ ἔχω καλὴν καὶ εὐπρόσδεκτον ἀπολογίαν κατὰ τὴν φοβερὰν ἐκείνην ἡμέραν καὶ νὰ ἀκούσω τὴν εὐλογημένην τοῦ Κυρίου φωνήν: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου κληρονομήσατε….»
Ὁ καιρὸς δὲν περιμένει.
Ἱερομόναχος Πανάρετος Τσίχλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου