ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΣ

Δεν έχομε σκοπό να εισέλθομε σε Θρησκευτικές ιστορικές αναλύσεις και αναζητήσεις.

Απλώς, πρέπει να δώσομε να γίνει κατανοητός ο πραγματικός και ουσιαστικός ρόλος ενός Ελληνορθόδοξου Ιερέως και να δούμε, με καθαρή ψύχραιμη και ειλικρινή ματιά κάποια πράγματα.

Υπάρχουν κάποια δεδομένα που ΔΕΝ αλλάζουν. Και ένα εξ αυτών είναι πώς, όλοι οι άνθρωποι έχουν μια Πατρίδα, μια ρίζα αν θέλετε.

Εμείς γεννηθήκαμε στην ευλογημένη αυτή γωνιά της γης, την Ελλάδα, και έχομε μέσα μας τις καταβολές και τις παραδόσεις ενός λαού, ο οποίος, σε όλες τις φάσεις της ιστορίας του, είχε άρρηκτο δεσμό με το ΘΕΙΟΝ.

Τα ανθρώπινα πάθη, οι εγωισμοί, ή πλεονεξία και πολλών ειδών σκοπιμότητες, χαράζουν επάνω στον παγκόσμιο χάρτη κάποιες «γραμμές», που αποτελούν τα όρια κάθε χώρας, τα οποία βλέπομε να αλλάζουν από καιρού εις καιρό, πότε με πολέμους και πότε με κάθε μορφής βία, αναλόγως με τις επιδιώξεις και τις επιθυμίες των λεγομένων «ισχυρών».
Από την εποχή που αρχίσαμε να ξετινάζομαι από πάνω μας τον Οθωμανικό ζυγό, περάσαμε πολλά.
Ποτέ, όμως, παρά τον ηρωισμό του λαού μας και το αίμα του που έρρευσε άφθονο, δεν γίναμε ουσιαστικά ανεξάρτητοι.
Από την εποχή εκείνη, επιστράτευσαν το χρήμα, με σκοπό να μας ελέγχουν, άλλοτε με ανθρώπους που πρόδιδαν για χάρη του χρυσού, άλλοτε με οικονομικούς αποκλεισμούς και άλλοτε και με τα δύο αυτά μέσα.
Παρά τις λυσσασμένες τους, όμως, προσπάθειες, τούτο το Έθνος των ηρώων και των ευεργετών, όχι μόνον δεν εξαφανίστηκε, αλλά κατόρθωσε να πενταπλασιάσει, περίπου τα ελεύθερα εδάφη του.
Σε όλους τους επικούς του αγώνες, είχε πάντοτε σύμμαχο και βοηθό την Πίστη του. Είχε την Ορθοδοξία που φώλιαζε στις ψυχές του λαού μας και πολλαπλασίαζε τις δυνάμεις του.
Και σε όλους αυτούς τους αγώνες του Έθνους μας, ο απλός Ορθόδοξος Παπάς, ήταν παρών.
Με την διδαχή του, με την στήριξη της Πίστεώς μας στις ψυχές των Ελλήνων, με κρυφά Σχολεία (που κάποιοι… αρνούνται πως υπήρξαν), αλλά και με τη διάσωση της τεράστιας πνευματικής κληρονομιάς των προγόνων μας, δια της διασώσεως ή και αντιγραφής πολυτίμων χειρογράφων στα Μοναστήρια, στήριζε τον μαχόμενο Ελληνισμό.
«Παραφωνίες» υπήρξαν, βεβαίως, αρκετές. Όμως, αυτές οι εξαιρέσεις, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Και όταν τα πάντα φαίνονταν χαμένα, όταν κάποιοι άρχοντες δεν ίσταντο στο ύψος των περιστάσεων, δεν δίσταζαν να τους ψέξουν και να στηλιτεύσουν τις ανομίες των, έστω και αν γνώριζαν πως αυτό θα τους κόστιζε ακόμη και την ζωή τους.
Ο σωστός Ιερέας, ενδιαφέρεται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ για το ποίμνιό του.
Πέραν και μακριά από κάθε είδους πολιτικές ή κομματικές σκοπιμότητες, έχει υποχρέωση να ενημερώνει το Εκκλησίασμα με το κήρυγμά του, χωρίς να προσπαθεί να του επιβάλει απόψεις ή κατευθύνσεις, για το τι είναι συμφέρον για την Πίστη και την Πατρίδα μας.
Αυτό, πρέπει να γίνεται με διάκριση, χωρίς «χρώματα» και «συνθηματολογίες», αλλά με λόγια απλά, καθαρά και γεμάτα ΑΛΗΘΕΙΑ.
Όταν διώκεται η Ορθοδοξία, όταν διαχέονται ανθελληνικά μηνύματα, ο Ιερεύς ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να σωπαίνει.
Και σε κάθε ευκαιρία, πρέπει να υπενθυμίζει ο καλός Ποιμένας, πως είμαστε Ορθόδοξοι Έλληνες, ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ για την Πίστη και την Πατρίδα μας και όχι ένας λαός άχρωμων, άνευρων και καθυποταγμένων «μαζανθρώπων».
Το τελευταίο ανάχωμα αμύνης της ανθρωπότητας έναντι της παγκοσμιοποιήσεως και του Οικουμενισμού, όσο και αν σας φαίνεται υπερβολικό, είναι η Ελληνορθοδοξία.
Αυτό το αδιαπέραστο «μπετόν-αρμέ» που δημιουργήθηκε με την συνάντηση και την σύζευξη του ελληνισμού με την ορθοδοξία, γίνεται ολοφάνερο όταν αντικρίζει ο επισκέπτης σε τοιχογραφίες Ιερών Ναών (τόσο στο Άγιον Όρος όσον και σε άλλους Ιερούς Ναούς) τις μορφές του Αγίου Πλάτωνος, του Αγίου Σωκράτους, του Αγίου Αριστοτέλους κ.λπ.!
Έχουν βαλθεί να διασπάσουν αυτό το ανάχωμα, διαστρέφοντας αλήθειες, παραποιώντας κείμενα, πλαστογραφώντας την ιστορία και δημιουργώντας μέσα στις ψυχές των ορθοδόξων Ελλήνων εσωτερικές διαστάσεις.
Σε κανέναν δεν πρέπει να δώσομε το δικαίωμα να αμφισβητήσει την Ελληνικότητά μας επειδή είμεθα Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Πρέπει, σε κάθε ευκαιρία, προσευχόμενοι, να παρακαλούμε Τον Κύριο να προστατεύει και να σκεπάζει την Πατρίδα μας την Ελλάδα. Και να είμεθα υπερήφανοι (όχι με την μορφή της γεμάτης αμαρτία, υπερηφάνειας) για την καταγωγή μας και να ευχαριστούμε τον Πανάγαθο που μας αξίωσε να γεννηθούμε Έλληνες.
Είμαστε μαχητές, είμαστε φιλότιμοι, είμαστε εργατικοί και δεν μας πρέπει η απελπισία και η «άνευ όρων παράδοση». Εμείς, οι πιο μεγάλοι, έχομε περάσει δυσκολίες που οι σημερινοί νέοι δεν μπορούν να συλλάβουν. Με εργατικότητα, αγωνιστικότητα, Πίστη στον Θεό, Προσευχή και χωρίς να χάνομε την ελπίδα μας, θα βρούμε, με την βοήθεια Του Θεού, την «περπατησιά» μας και «η της Ελλάδος απάσης Πρόμαχος», η Παναγία μας, θα μας συγχωρήσει τις, όλο και περισσότερες, «αποστασίες» μας. Θα επιβεβαιωθεί, για μία ακόμα φορά, αυτό που είναι, πλέον, δεδομένο.
«ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΣ, ΟΣΟ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ, ΤΟΣΟ ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΝ»…!