«Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου»

Κατὰ τὴν Κυριακήν τοῦ Ἀσώτου, θὰ ἤθελα, ἂν μποροῦσα νὰ ὑψώσω φωνή. Φωνὴ μεγάλη, ὥστε νὰ ἀκουσθῆ εἰς τὰ πέρατα τῆς γῆς, γιὰ νὰ παρουσιάσω εἰς τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων τὴν πατρικὴ ὄντως ἀγάπη καὶ στοργὴ πού δείχνει ὁ Θεός, εἰς κάθε ἄνθρωπον, καὶ ἰδιαιτέρως πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς, ὅταν τοὺς καλῆ σέ μετάνοια καὶ σωτηρία. Καὶ εἶμαι βέβαιος, ὅτι τὴ φωνὴ αὐτὴ θὰ τὴν ἀκούσουν καὶ θὰ τὴν νοιώσουν, πρὸ παντὸς οἱ νέοι, οἱ ὁποῖοι θὰ συγκινηθοῦν καί θά σπεύσουν νὰ ποῦν τὸ σωτήριον: «Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου...».

***

«Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου». Εἶχε πέσει ὁ δυστυχὴς ἐκεῖνος, ὅπως ἄλλωστε καὶ τόσοι ἄλλοι σημερινοὶ νέοι, σὲ μεγάλο ἠθικὸ βάραθρο. Καὶ τί δὲν εἶχε κάνει. Ἐξηυτέλισε τὸ ἔνδοξο οἰκογενειακό του ὄνομα μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή του, σπατάλησε ὅλη τὴν πατρική του περιουσία μετὰ τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν. Ἔφθασε ἔτσι σὲ σημεῖο νὰ γίνη χοιροβοσκὸς ὁ πλούσιος υἱὸς. Ἔγινε ὁ ἄσωτος υἱὸς!

Πόσα δὲν κρύβει μέσα της ἡ λέξις ἄσωτος! Ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πορεία, πού ἔχουν χαράξει καὶ ἔχουν πάρει πολλοὶ νέοι σήμερα, ἔχουν πέσει σέ πτώσεις πολλές, ὡς ὁ ἄσωτος υἱός. Νὰ τίς ἀπαριθμήσωμε; Αὐτό εἶναι ἀδύνατον. Οἱ μὲν ζοῦν τὸν βίον τῆς ἀδιαφορίας καί, ἢ δὲν πιστεύουν ὁλοτελῶς εἰς τὸν Θεόν, ἢ ἔχουν θεοποιήσει τὴν ὕλη, τὸ χρῆμα καὶ τίς ἡδονές. Ἄλλοι πάλι ἔχουν περιπέσει εἰς κάθε εἶδος ἁμαρτίας. Ἀδικίες, ἀσέβειες, βλασφημίες, ἔχθρες, ζῆλοι, φθόνοι, κατακρίσεις, καταλαλιές, συκοφαντίες, ἠθικές ρυπαρότητες καὶ ἀσχημίες, εἶναι τὰ ἔργα των. Καὶ ἔτσι, νοῦς καὶ ψυχὴ καὶ καρδιά καὶ σῶμα κατεργάζονται τὴν ἁμαρτία. Τί ἀθλιότητα ἀλήθεια.! Τί πτώσις τοῦ πνευματικοῦ, τοῦ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, πλασθέντος ἀνθρώπου! Πόσοι ἀπὸ αὐτούς δὲν ἔχουν οἰκτρά μετανοήσει: Ἂχ πῶς κατήντησα ἔτσι; «Λιμῶ ἀπόλλυμαι».
Ἀλλά τί πρέπει νὰ κάνουν;

***

«Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου». Εὐλογημένη ἡ ὥρα τῆς σκέψεως καὶ τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς. Αὐτὸ δὲν εἶπε καὶ δὲν ἔκανε καὶ ὁ ἄσωτος; Αὐτό πρέπει νὰ πῆ καὶ νὰ κάνη καὶ κάθε ἄσωτος. Νὰ πῆ δηλ. τὸ «Πάτερ ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν Σου». Ν’ ἀλλάξω πορεία, ζωή. Ἡ ἀπόφασις αὐτὴ τῆς ἀλλαγῆς ζωῆς ἐλευθέρωσε τόσους καὶ τόσους, ποὺ ἦσαν αἰχμάλωτοι τῆς ἁμαρτίας. Ἔσωσε πολλούς ἀπὸ τὴν τελικὴ καταστροφή. Τοὺς ἔκανε εὐτυχεῖς τούς πρώην δυστυχεῖς. Καὶ τοὺς πρώην ἁμαρτωλούς τούς ἔκανε ἁγίους. Τόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, πού ὄχι μόνον συγχωρεῖ τὸν ἄνθρωπον ὁσεσδήποτε ἁμαρτίες καὶ ἂν ἔχη διαπράξη ἀλλά τοῦ δίνει ἀκόμη καὶ τὴν χαρὰ καὶ εὐτυχία ὡς δῶρον διὰ τὴν μετάνοιά του.
Κανεὶς ἀπὸ ὅσους πῆραν τὸν δρόμον τοῦ Θεοῦ δὲν ἔκλαυσε μετανοιωμένος. Ὅσοι ὅμως ἔφυγαν καὶ ἀκολούθησαν ἄλλον δρόμο, πάτησαν καὶ πατοῦν ἀγκάθια αἰχμηρά. Ἂς γίνη λοιπὸν ἀλλαγή. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ περιμένει. Οἱ ἠθικές ἀναστάσεις εἶναι ἀπαραίτητες, θὰ τίς πανηγυρίσουν ἡ Ἐκκλησία, ἡ στρατευόμενη ἐδῶ εἰς τὴν γῆν, ἀλλὰ καὶ ἡ θριαμβεύουσα εἰς τοὺς οὐρανούς. «Χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῶ μετανοούντι».

Ἀναγνώστης Νικόλαος Ρεπάπης