Ο ΙΕΡΕΥΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Στάδιον ἐργασίας ξανοίγεται ἐμπρὸς εἰς τὸν ἱερέα τοῦ χωριοῦ. Ἐργασία καί Διακονία! Τὸ θεῖο αὐτὸ δῶρο, πού χαρίζει στὸν ἄνθρωπο τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία. Πού τὸν ἀπαλλάσσει ἀπὸ χαμερπεῖς σκέψεις καὶ πρόστυχους λογισμούς. Πού γιὰ τὸν ἱερέα τῆς ἐπαρχίας πρέπει νὰ εἶναι ὁ πιὸ πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος σύντροφος καὶ ποὺ πρέπει νὰ γίνη ἡ σκιά του.

Ἡ ἐργασία πού θὰ τὸν ἀπομακρύνη ἀπὸ τὸ καφενεῖο, τὴν ταβέρνα, ἀπὸ τὸ κάπνισμα, καὶ ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα τὰ κακὰ ποὺ ἀπάδουν εἰς τὸ ἱερατικὸν σχῆμα. Πρέπει, γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τὸν Τιμόθεον, ὁ ἱερεὺς νὰ εἶναι φρόνιμος, συνετός, εὐπρεπής, φιλόξενος, κατάλληλος γιὰ νὰ διδάξη. Νὰ μὴ μεθᾶ ὥστε νὰ μὴν ξέρη τί λέγει, νὰ μὴν εἶναι φίλερις, νὰ μὴν εἶναι αἰσχροκερδής, νὰ εἶναι ἐπιεικής, πράος, νὰ μὴν εἶναι φιλάργυρος, νὰ κυβερνᾶ καλῶς τὸν οἶκον του, ἔχοντας στὴν ὑποταγὴν του τὴν σύζυγον καὶ τὰ τέκνα του, πού πρέπει νὰ εἶναι κοσμημένα μὲ κάθε σεμνότητα. Διότι, ἂν δὲν ξέρη νὰ κυβερνᾶ τὸ σπίτι του, πῶς θὰ κυβερνήση τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ; (Α´ Τιμόθ. γ´ 1-6).
Ὅλα αὐτὰ θὰ ἐπιτευχθοῦν διὰ τῆς Διακονίας καί τῆς ἐργασίας. Ἂν ὅλα αὐτά, δὲν τὰ ἔλαβε ὑπ’ ὄψει του ὁ ἱερεὺς πρὸ τῆς χειροτονίας, τώρα εἴτε τὸ θέλει εἴτε ὄχι, θὰ ὀρθωθοῦν ἐμπόδια, βουνὰ ὁλόκληρα, στὸ δρόμοv του. Πῶς λοιπὸν θὰ τὰ ὑπερπηδήση; Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος θὰ συμπληρώση τὰ ἐλλείποντα, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι πρέπει ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ νὰ περιμένει μὲ χέρια δεμένα τὴν ἐξ ὕψους δύναμιν.
Θὰ κοπιάση, θὰ ξενυχτίση, θὰ ἱδρώση, μελετῶντας, ἐρωτῶν καὶ μανθάνων. Ὁ μέγας Πιττακὸς ἔλεγε: «Ἀνιαρὸν ἀργία, κακὸν ἀκρασία, βαρὺ ἀπαιδευσία».
Ἐπιμένω εἰς τὴν μελέτην, διότι τοὺς ἱερεῖς τοῦ χωριοῦ, πού εἶχαν τὴν ἀτυχία νὰ μάθουν λιγώτερα γράμματα, ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τῶν πόλεων, αὐτὴ θὰ προαγάγη. Βιβλία ὑπάρχουν πολλά. Δὲν εἶναι καθόλου δύσκολο ὁ καθένας νὰ ἔχη μία μικρὴ βιβλιοθήκη. Εἶναι παράλληλα ἀποκαρδιωτικὸ νὰ μπαίνη ὁ ἐνορίτης στὸ σπίτι τοῦ ἱερέως του, καὶ νὰ μὴ βλέπη λίγα βιβλία καλοβαλμένα, ἀλλά νὰ βλέπη ἕνα ἁγιασματάρι συντροφιὰ μὲ ἕνα πετραχήλι, ρυπαρὰ καὶ ξεθωριασμένα καὶ τὰ δύο ἀπὸ τὴν πολυκαιρία καὶ κάποιο ἄλλο βιβλίο, παλαιωμένο καὶ αὐτό, ριγμένο σὲ κανένα σκωληκόβρωτο τραπέζι ἢ σὲ καμμιὰ τρύπα τοῦ σπιτιοῦ, πού κάνει χρέη εἰκονοστασίου. Σᾶς διαβεβαιῶ, ὅτι ὁ ἐνορίτης δὲν θὰ ἔχη ὅση πρέπει ἐμπιστοσύνη στὸν ἱερέα του, ἂν δῆ μία τέτοια κατάστασι. Τὰ βιβλία παγιώνουν τὴν πίστιν τοῦ ἐνορίτου εἰς τὸν ἱερέα του, διότι θέλει νὰ πιστεύση ὅτι ἡ γνώμη ἡ συμβουλὴ πού θὰ τοῦ δώση, εἶναι ὀρθή, διότι εἶναι προϊὸν μελέτης.  Ἔζησα σέ χωριό, πού ὁ ἐνορίτης μπαινοβγαίνει στὸ σπίτι τοῦ ἱερέως μία καὶ δύο φορὲς τὴν ἡμέρα, καὶ αὐτὰ τὰ προσέχει πολύ, μὰ πάρα πολύ.
Ὁ ἱερεὺς τοῦ χωριοῦ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ λύνη ὅσα πνευματικὰ ζητήματα καθημερινῶς παρουσιάζονται μπροστά του. Ἀλλοίμονο, ἂν ἀπό ὀκνηρία τὰ λύση λάθος, δὲν καταστρέφει κάτι τὸ ὑλικό, πού εὔκολα μπορεῖ νὰ μπῆ στὴ θέση του, καταστρέφει ψυχές, γιὰ τὶς ὁποῖες θὰ δώση λόγο μία μέρα. Πρέπει νὰ εἶναι φιλομαθής, γιὰ νὰ γίνη πολυμαθής. Διότι στὸ χωριό του δὲν εἶναι μόνον ἱερεύς, εἶναι δικαστής, εἶναι διαιτητής, εἶναι γιατρός, εἶναι γεωπόνος, εἶναι τὸ πᾶν. Πόση εὐθύνη! Μὲ πόση προσοχὴ πρέπει νὰ δίνη ἀπαντήσεις; Μὲ πόσο ἐνδιαφέρον, στοργὴ καὶ ἀγάπη πρέπει νὰ περιβάλη τὸν ἐρωτώντα; Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ κατορθώση αὐτά, πρέπει νὰ μελετᾶ καὶ νὰ φλέγεται ἀπὸ φιλομάθεια. Ὁ Ἰσοκράτης λέγει: «Ἐὰν ἦς φιλομαθής, ἔσει πολυμαθὴς».
Νὰ λοιπὸν ἕνα ὅπλο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν προσευχή, πού τοῦ δίδεται διὰ νὰ ἀντιμετωπίση τὶς δύσκολες καταστάσεις. Νὰ ἕνα ὅπλο, πού θὰ τοῦ δώση τὴν νίκην. Ἡ μελέτη, ἡ φιλομάθεια. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε, ὅτι ἡ ὀκνηρία προάγει παχυλότητα πνεύματος καὶ σαρκός.
Ὁ ἱερεὺς στὸ χωριὸ του εἶναι ἕνας μικρὸς ἥλιος, πού ἔχουν τὴν ἀπαίτηση οἱ ἐνορίται νὰ τοὺς φωτίζη καὶ νὰ τοὺς θερμαίνη. Γι’ αὐτὸ καὶ παρακολουθεῖται ἀπὸ ὅλους. Καμμιὰ του κίνησις, καμμιὰ του χειρονομία, καμμιὰ του πράξις δὲν μπορεῖ νὰ περάση ἀπαρατήρητη. Εἶναι ὁ ἄρχων τοῦ χωριοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ καταστῆ ὅσον τὸ δυνατὸν ὠφελιμώτερος. Ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέγει: «Ἄρχοντος μηδὲν τοὺς ἀρχομένους ὠφελοῦντος, οὐδὲν ἀθλιώτερον». Τὰ βλέμματα ὅλων εἶναι στραμμένα πρὸς αὐτόν. Βλέμματα μὲ ζωγραφισμένη τὴν ἀγωνία καὶ τὸν πόνο, βλέμματα χαρούμενα καὶ γελαστά. Τὰ μὲν πρῶτα, γιὰ νὰ τὰ καθοδηγήση σὲ λιμένα σωτηρίας, τὰ δὲ δεύτερα, γιὰ νὰ τὰ κρατήση στὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία.
Εὐτυχὴς ὁ ἱερεὺς ἐκεῖνος, πού κατωρθώνει νὰ ἀγαπηθῆ ἀπὸ τοὺς ἐνορίτας του. Ὥσπερ μέλισσαι κηρίον θὰ τὸν περιστοιχίσουν ὅλοι, γιὰ νὰ τὸν ἀκούσουν, νὰ ζητήσουν τὴν συμβουλὴ του καὶ τὴν γνώμην του, νὰ ζητήσουν τὴν εὐλογίαν του σὲ κάθε νέα τους ἐργασία.
+ Ἱερεῦς Α.Κ.