ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΩΝ

Αὐτά πού διαβάζομε τελευταίως στίς ἐφημερίδες, περί τῶν ἑξαιρετικῶς ηὐξημένων περιπτώσεων, νεαρῶν, κυρίως, ἀτόμων πού ἐκδηλώνουν τάσεις αὐτοκτονίας, εἶναι ἕνα πολύ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟ φαινόμενο, τό ὁποῖο πρέπει νά προβληματίση πολύ σοβαρά ΟΛΟΥΣ μας.
Συμφώνως πρός τά τελευταῖα στοιχεῖα, μέσα στούς πρώτους ἕξι μῆνες τοῦ 2011, «στό παρά πέντε», ἀπετράπησαν 67 αὐτοκτονίες ἀτόμων, τά ὁποῖα εἶχαν καταγράψει τίς προθέσεις τους στό περίφημο «διαδίκτυο» (Ἴντερνετ).
Καί ἔρχεται ἀβιάστως στό μυαλό μας, τό εὔλογο ἐρώτημα:

«ΠΟΙΟΙ ΛΟΓΟΙ ΣΠΡΩΧΝΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ»;
Τό θέμα αὐτό, ἔχει ΑΜΕΣΗ σχέση μέ τό θέμα πού διαβάσατε σέ ἄλλο μας σημείωμα, σχετικό μέ τήν δομή τῆς σύγχρονης Ἑλληνικῆς… «οἰκογένειας»…!
Ὅπως συνέβη μέ τήν τυπογραφία ἡ ὁποία ἀπό «εὐλογία» μετεβλήθη σέ «κατάρα», διότι μέσω αὐτῆς, ἐκτός ἀπό τήν πολύ χρήσιμη ἀναπαραγωγή καί ἀναμετάδοση χρησίμων γνώσεων καί ἰδεῶν, κατέστη εὐχερεστάτη καί ἡ ἀναπαραγωγή καί ἀναμετάδοσις «ἰδεολογημάτων» καί πάσης φύσεως φθοροποιῶν κειμένων γεμάτων «σκοτάδι» καί βία, ἔτσι ἀκριβῶς, ἔγινε καί μέ τό διαδίκτυο.
Ὅπως μαθαίνομε ἀπό ἀσχολουμένους μέ αὐτό, εἶναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ἐπικίνδυνο γιά τά νεαρά, κυρίως, ἄτομα, τά ὁποῖα, ἀσχολούμενα μέ αὐτό:
α. Κάθονται ἐπί πολλές ὧρες κάθε ἡμέρα πίσω ἀπό τόν ὑπολογιστή τους, μέ ἀποτέλεσμα νά ἔχουν πάψει νά ἐπικοινωνοῦν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μέ τούς φίλους τους, μέ τήν φύση, μέ τό παιχνίδι, μέ τήν κοινωνία.
β. Δέν ἔχουν τήν πείρα νά «φιλτράρουν» τίς πληροφορίες καί τά ἐρεθίσματα πού τά βομβαρδίζουν, ἀπό ἄγνωστες πηγές, ἀπό ὕποπτα «κέντρα» καί ἀπό πάσης φύσεως «καλοθελητές».
γ. Σχετίζονται μέ ΑΓΝΩΣΤΑ ἄτομα, τά ὁποῖα, μέ διάφορα προσωπεῖα, κατορθώνουν νά ἀποκτήσουν τήν ἐμπιστοσύνη τους καί νά τά ὁδηγήσουν σέ ἐπικίνδυνες ἀτραπούς.
δ. Πλησιάζονται ἀπό πλῆθος ὑπόπτων τύπων (παιδεραστῶν, ἐμπόρων ναρκωτικῶν κλπ.) πού, ἐκμεταλλευόμενοι τήν ἀπειρία καί τό νεαρό της ἡλικίας τῶν παιδιῶν, τά σπρώχνουν στήν διαφθορά καί τήν καταστροφή.
Ὅλα αὐτά, εἶναι λίγο-πολύ γνωστά σέ ὅλους μας.
Τό ποῦ ὀφείλεται αὐτή ἡ ἄκριτη καί καθ’ ὑπερβολήν ἐνασχόλησις τῶν νεαρῶν ἀτόμων μέ τό διαδίκτυο, ἔχει ἀπασχολήσει πολλούς εἰδικούς, οἱ ὁποῖοι, ἔχουν ἀποφανθεῖ, πώς βασικές αἰτίες εἶναι ἡ ἔλλειψις ἐπικοινωνίας τῶν παιδιῶν μέ τούς γονεῖς τους, καθώς καί ἡ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ τῶν γονέων γιά τίς ἐνασχολήσεις τῶν παιδιῶν τους.
Ἀπό τοῦ σημείου, ὅμως, αὐτοῦ, μέχρι τήν ἀπόφαση γιά αὐτοκτονία, ὑπάρχει τεράστια ἀπόστασις.
Ἔχουν ἀναφερθεῖ περιπτώσεις ἀτόμων, τά ὁποῖα, ὡς «ἰνστρούχτορες» αἱρέσεων, προπαγανδίζουν ΥΠΕΡ τῆς αὐτοκτονίας, πείθοντας κάποια νεαρά ἄτομα, πώς ἔτσι, «θά λυτρωθοῦν ἀπό τά βάσανα μίας ζωῆς χωρίς νόημα» κλπ.
Πολλοί «ἀναλυταί», θέλουν νά ἀποδώσουν τίς τάσεις αὐτές τῶν νέων, στίς δυσκολίες πού παρουσιάζονται σήμερα στά μάτια τῶν νέων, λόγω τῆς ἄσχημης καταστάσεως πού ἐπικρατεῖ σέ ὅλους τούς τομεῖς, μέ ἀποτέλεσμα οἱ νέοι νά μή βλέπουν προοπτικές γιά τήν ζωή τους.
Ἐμεῖς, οἱ πιό παλιοί, ἀσφαλῶς ἐνθυμούμεθα πώς οἱ δυσκολίες πού εἴχαμε νά ἀντιμετωπίσωμε στά «μικρά» μας χρόνια, ἦταν πολύ πιό σοβαρές ἀπό τίς σημερινές.
Καί ὅμως…! Ἡ αὐτοκτονία, δέν περνοῦσε ἀπό τό μυαλό τῶν νέων της ἐποχῆς μας.
Τί ἄλλαξε λοιπόν;
Αὐτό τό ὁποῖο ἄλλαξε καί εἶναι παραγματικά πολύ σημαντικό, εἶναι τό ὅτι, στήν ἐποχή μας, ὑπῆρχε αὐτό πού χάθηκε σήμερα.
Ὑπῆρχε ἡ Ἐλπίδα…
Καί ἡ Ἐλπίδα ὑπῆρχε, διότι, δέν εἶχαν χαθεῖ τά στοιχεῖα πού τήν στηρίζουν.
Ὑπῆρχε ἡ ΣΩΣΤΗ Οἰκογένεια, ὑπῆρχαν τά Ἰδανικά, ἀλλά κυρίως ὑπῆρχε ἡ ΠΙΣΤΙΣ.
Ὑπῆρχαν, δηλαδή, ὅλα τά στοιχεῖα πού μποροῦν νά στηρίξουν ἕναν νέο ἄνθρωπο νά μήν ἀπογοητευθῆ, ἀλλά νά διατηρήση τήν ἀγωνιστικότητά του καί νά μή λυγίση μπροστά στίς δυσκολίες.
Καί δέν πρέπει νά διαφεύγη τῆς προσοχῆς μας, πώς ἡ αὐτοκτονία, δέν εἶναι μία «γενναία» πράξη.
Ἀντιθέτως. Εἶναι μία πράξη δειλίας, μία πράξη ἡ ὁποία, ἀποτελεῖ καί μία τῶν μεγαλυτέρων ἁμαρτιῶν.
Οὐδείς ἔχει τό δικαίωμα νά ἀρνῆται τό μέγα ΔΩΡΟ τῆς ζωῆς πού τοῦ χαρίζεται ἀπό τόν Δημιουργό μας.
Γιά νά ἐπιστρέψωμε, ὅμως, στό πρόβλημα τῶν πολλῶν δηλώσεων αὐτοκτονιῶν, πρέπει νά ἐξάρωμε τήν ΑΡΙΣΤΗ λειτουργία τοῦ τμήματος τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας ἡ ὁποία, μέ τήν δραστηριότητά της, ἐντοπίζει γρήγορα τούς ὑποψήφιους αὐτόχειρες καί συντελεῖ τά μέγιστα στήν πρόληψη τῶν αὐτοκτονιῶν τους.
Καί τέλος, εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά καυτηριάσωμε τήν ἀδιαφορά τῶν γονιῶν, πού ἀφήνουν τά παιδιά χωρίς τόν ἀναγκαῖο ἔλεγχο.
Νοιώθουν ἥσυχοι οἱ ἴδιοι, νά πᾶνε νά διασκεδάσουν, ἡ νά πᾶνε τήν ἐκδρομή τους, ἀφήνοντας τά παιδιά τους νά κάθωνται ἐπί ὧρες μπροστά στό ἐπικίνδυνο γυαλί τοῦ Ὑπολογιστοῦ τους, ἐντελῶς ἀνεξέλεγκτα γιά τό μέ ποιούς συνομιλοῦν καί τό ποῦ ὁδηγοῦνται.

Πάλι τό τονίζομε.
Ἄν δέν ξαναζωντανέψη ἡ παραδοσιακή Ἑλληνική οἰκογένεια, μέ τήν εἰλικρινῆ καί γεμάτη πραγματικό ἐνδιαφέρον ἐπικοινωνία μεταξύ τῶν μελῶν της, μέ τήν συγκέντρωση γύρω ἀπό τό τραπέζι, ὅπου μέ μία προσευχή θά ἐπικοινωνοῦν μέ τόν Κύριο, εὐχαριστῶντες τόν γιά τά λίγα, ἔστω, καλά πού τούς χάρισε, ἄν δέν ξαναδοῦμε ἀνάμεσα στήν οἰκογένεια τά ἀσπρόμαλλα κεφάλια Παππούδων καί Γιαγιάδων, πολύ, μά πολύ δύσκολα νά ἀποτρέψωμε τόν κατήφορο γιά τίς ἐπερχόμενες γενιές.

Καί ὅσο καί ἄν οἱ καιροί εἶναι δύσκολοι, ἀρκεῖ νά σκεπτώμεθα, κάθε φορά, πώς ὑπάρχουν καί πιό δύσκολες καταστάσεις, γιά νά σταθοῦμε στά πόδια μας, ἀλλά κυρίως, γιά νά δώσωμε ἐμεῖς πρῶτοι στά νέα βλαστάρια τό μήνυμα τῆς θελήσεως γιά ζωή, γιά ἀγῶνες καί γιά πρόοδο, γιά ἐλπίδα, μεταλαμπαδεύοντάς τους τήν Πίστη στόν Θεό.
Πρέπει, βεβαίως, γιά νά γίνη αὐτό, νά εἶναι ζέουσα καί ὄχι χλιαρή ἡ δική μας ΠΙΣΤΙΣ.

+Α.Ε.Μ.