ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ

Τά τελευταῖα χρόνια, μέ τήν διαφοροποίηση τοῦ τρόπου ζωῆς τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν καί τήν ἐπικράτηση, καί στήν Πατρίδα μας, ἑνός ξενόφερτου «μοντέλου» οἰκογενειακῆς δομῆς, παρακολουθήσαμε τήν διαρκή, συνεχή καί πολύ ἀνησυχητική διαμόρφωση μίας οἰκογένειας, ἡ ὁποία ἀπομακρύνεται συνεχῶς ἀπό τά Πατροπαράδοτα πρότυπα.
Ἡ γνωστή θερμή, γεμάτη τρυφερότητα καί θαλπωρή Ἑλληνική Οἰκογένεια, δίδει σταδιακῶς τήν θέση της σέ μία ἁπλή «συγκατοίκηση» κάποιων ἀτόμων, τά ὁποῖα, ἐνδιαφέρονται, βεβαίως γιά τίς μεταξύ τους σχέσεις, γιά τίς ἀνησυχίες, τά προβλήματα κλπ., ἀλλά δυστυχῶς, μέ μία διαρκῶς αὐξανομένη «μηχανική» διαδικασία…!

Ἡ ὕλη, ἐπεκράτησε καί τά συναισθήματα, σταδιακῶς ὑποχωροῦν.
Μία ΑΚΡΑΙΑ καταναλωτική νοοτροπία πού διεμορφώθη στόν σύγχρονο ἄνθρωπο, κάτω ἀπό τίς διαρκεῖς ἐπιθέσεις τῶν πάσης φύσεως «διαφημίσεων», τῆς «μόδας» καί τῆς υἱοθετήσεως τρόπων ζωῆς, ἐντελῶς ξένων πρός τίς πατροπαράδοτες ἀρχές μας, ὡδήγησαν, σταδιακῶς, σέ ἕνα «μόρφωμα» πού λέγεται κατ’ εὐφημισμόν «οἰκογένεια».
Εἶναι δεδομένο, πώς οἱ οἰκονομικές πιέσεις, ἡ ἀνεργία, ἡ καταρράκωσις τῶν μισθῶν καί τῶν συντάξεων, σέ συνδυασμό μέ τό, ὅλο καί πιό μεγάλο, κόστος ζωῆς, ὁδηγοῦν μοιραίως σέ ἕνα διαρκή ἀγώνα γιά τήν ἐπιβίωση, ὁ ὁποῖος, δέν ἀφήνει χρόνο γιά τήν ἀνάπτυξη ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας.
Αὐτή ἡ διαπίστωσις ἀκούγεται ὅλο καί πιό συχνά καί ἀποτελεῖ τό κύριο ἐπιχείρημα αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά δικαιολογήσουν τήν διάλυση τοῦ οἰκογενειακοῦ ἱστοῦ.
«Οἱ καιροί ἄλλαξαν», «σήμερα οἱ ἀπαιτήσεις εἶναι πολύ περισσότερες», «ἡ ζωή εἶναι ἀκριβή» κλπ.
Ὅλα αὐτά τά «ἐπιχειρήματα», ἕως ἕναν βαθμό ἔχουν βάση. Ὅμως, ἡ οἰκογένεια εἶχε ἀρχίσει νά διαφοροποιῆται, ΠΟΛΥ ΠΡΟ τῆς σημερινῆς κρίσεως.
Ἡ συσσώρευσις τοῦ κόσμου στίς μεγάλες πόλεις, κάτω ἀπό τήν ἐπίδραση ἑνός ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΥ κύματος ἀστυφιλίας πού ξεκίνησε τήν δεκαετία τοῦ 1960, ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ Χωριοῦ καί τῆς ὑπαίθριου Χώρας, ἡ ἐρήμωσις τῆς περιφερείας καί ὁ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟΣ τρόπος ζωῆς στίς μεγάλες Πόλεις, τῶν ὁποίων τά φῶτα καί ὁ «ἐλεύθερος» τρόπος ζωῆς ἐλειτούργησαν ὡς μαγνήτης, μέσω τῆς τηλεοράσεως καί τῶν πολλῶν… «παπαγάλων», τῶν ὁποίων σκοπός ἦταν ἡ δημιουργία καταλλήλων συνθηκῶν νά δεχθοῦμε ἀδιαμαρτυρήτως τήν ἐπερχομένη παγκοσμιοποίηση, ἐδημιούργησε μία Ἑλλάδα ΑΓΝΩΡΙΣΤΗ.
Τό φαινόμενο τοῦ πολλαπλασιαμοῦ τῶν… «οἴκων εὐγηρείας», δέν εἶναι σημερινό. Ἐπιτρέψτε μου νά γνωρίζω καλλίτερα ἀπό πολλούς τό ὅ,τι μέσα σ’ αὐτά τά «ἱδρύματα», ζοῦν καί Γονεῖς, πολύ εὐκατάστατων παιδιῶν…!
Ὁ Παπποῦς καί ἡ Γιαγιά, ἀπό εὐλογία στά σπλᾶχνα τῆς παραδοσιακῆς Ἑλληνικῆς οἰκογένειας, μετεβλήθησαν σέ… κάποιες (ἀρκετές δυστυχῶς) περιπτώσεις, γιά τά παιδιά τους, «βάρη», «δουλεία», «ἐμπόδιο γιά τίς δασκεδάσεις τους», ἤ καί «ντροπή» γιά τόν «μοντέρνο» κόσμο καί τήν «ὑψηλή κοινωνία» στήν ὁποία μπῆκαν, μέ τίς θυσίες, τόν πόνο καί τίς στερήσεις τῶν «γέρων» τους (ὅπως, συχνά τούς ἀποκαλοῦν), πού τίς ξεχνοῦν τόσο, μά τόσο, εὔκολα…!
Ἡ ζεστή ἀγκαλιά καί τά νανουρίσματα μέ τά παραμυθάκια καί τά «τραγουδάκια» τῆς Γιαγιᾶς καί ἡ σεβάσμια παρουσία τοῦ Παπποῦ, μέ τίς σοφές συμβουλές του, θεωροῦνται, ὄχι μόνον περιττά πράγματα, ἀλλά καί «παλιομοδίτικα», «σκουριασμένα» καί «χωριάτικα» (γιά τούς «μοντέρνους» γόνους…!) πράγματα…!
Καλά, θά μοῦ πῆτε… Καί ὅσοι εἶναι φτωχοί καί δέν τά «βγάζουν πέρα», τί πρέπει νά κάνουν;
Στό Χωριό καί στά πιό παλιά χρόνια στίς Πόλεις, παρά τό ὅ,τι τά πράγματα ἦταν ΑΣΥΓΚΡΙΤΩς πιό δύσκολα ἀπό κάθε πλευρά, τά παιδιά, δέν διενοοῦντο νά ΠΕΤΑΞΟΥν τούς «γέρους» σέ κάποιο Γηροκομεῖο…!
Καί οἱ πιό φτωχές οἰκογένειες, φρόντιζαν τούς γέρους - Γονεῖς τους, τά σπίτια (καί τά πιό μικρά) εἶχαν χῶρο γι’ αὐτούς…!
Ἔτσι, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ, πώς τό «ἐπιχείρημα» γιά δυσκολίες κλπ., δέν εἶναι ἀρκετό γιά νά δικαιολογήση τήν ΑΣΤΟΡΓΗ συμπεριφορά κάποιων παιδιῶν…!
Η ΕΝΤΟΛΗ «Τίμα τόν Πατέρα σου καί τήν Μητέρα σου…ἔχει ξεχαστεῖ πλήρως.
Ὁ πανάρχαιος σεβασμός τῶν Ἑλλήνων στά «ἄσπρα μαλλιά», ἡ πηγαία καί αὐθόρμητη ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ γιά σεβασμό στήν μνήμη καί τούς τάφους τῶν Προγόνων μας, ποῦ πῆγαν;
Ὅμως, ἡ ἀγάπη πρός τούς Γονεῖς, ἡ φροντίδα γι’ αὐτούς καί ὁ τρόπος πού τούς φέρονται τά παιδιά τους, γίνεται ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ καί γιά τά παιδιά τῶν παιδιῶν…!
Ἔτσι, ἄς μή περιμένουν, ὅταν γεράσουν μέ τήν σειρά τους, ὅσοι περιφρονοῦν καί παραπετᾶνε τούς Γονεῖς τους, νά τούς φερθοῦν…. διαφορετικά καί τά δικά τους παιδιά…!
Καί σήμερα, εὐρισκόμεθα ἐνώπιον ἑνός ἄλλου, τό ἴδιο καί ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΡΑΓΙΚΟΥ φαινομένου.
Βλέπομε κάποια παιδιά, νά κρατοῦν κοντά τους τούς γονεῖς τους, ἀλλά ΟΧΙ ἀπό ἀγάπη ἤ στοργή, ἀλλά ἀπό ΚΑΘΑΡΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ…
Εἶναι…. χρήσιμη ἡ μικροσύνταξη τῶν Παππούδων…!
Αὐτό, κάνει τήν ζωή τῶν Παππούδων πολύ δυστυχισμένη…!
Αἰσθάνονται τήν ἔλλειψη ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης καί πικραίνονται ὅταν καταλαβαίνουν πώς τό ΜΟΝΟ πού ζητοῦν ἀπό αὐτούς τά παιδιά τους γιά νά «κάνουν τήν θυσία νά τούς… ἀνέχωνται» εἶναι ἡ προσπάθεια νά ἐκμεταλλευθοῦν τήν μικροσύνταξη πού παίρνουν…!
Βεβαίως, νοιώθουν εὐχαρίστηση βοηθώντας τά παιδιά τους. Ὅμως, ὅταν ἡ συμπεριφορά τῶν παιδιῶν τους τούς ἀποδείξη πώς τούς κρατοῦν κοντά τους μέ «βαρυγκομιά» καί ἀποκλειστικά γιά νά τούς ἐκμεταλλευθοῦν, αἰσθάνονται τέτοια πίκρα, πού ἡ ζωή τούς καταντᾶ ἀφόρητη.
Καί ἔφθασαν στό σημεῖο νά παραπονοῦνται μέσω τῶν ἐφημερίδων, οἱ ἐκπρόσωποι τῶν «οἴκων εὐγηρείας» πώς τό 10% τους ἄδειασε, διότι τά παιδιά θυμήθηκαν ξαφνικά τούς γονεῖς τους καί τούς ξαναπαίρνουν κοντά τους, γιά νά στηριχθοῦν οἰκονομικά….!
Αὐτή ἡ τραγική κατάσταση στήν ὁποία ὁδηγήσαμε τίς κοινωνίες μας, μέ τά δικά μας λάθη, τήν ἀπληστεία μας, τήν λατρεία μας πρός τήν ὕλη κλπ., ἴσως, τελικῶς, ἔχη καί κάποια ἀποτελέσματα, μή ἀναμενόμενα ἀπό αὐτούς πού μᾶς ἔσπρωξαν μέχρις ἐδῶ.
Ἡ ἐπιστροφή ἀρκετῶν στά χωριά τους, προκειμένου νά «ἀξιοποιήσουν κάποιο χωραφάκι» καί ἡ ἀναγκαστική (δυστυχῶς) παροχή οἰκογενειακῆς θαλπωρῆς στούς γηρασμένους Γονεῖς, ἴσως (λέγω ἴσως) μᾶς ὁδηγήση, ἔστω καί μέ… «ἀνορθόδοξο» τρόπο, στήν παραδοσιακή Ἑλληνική Οἰκογένεια…!
Διότι, ὅταν μέ τήν ἀναγκαστική αὐτή λύση, γίνουν φανερά τά ἀγαθά ἀποτελέσματα στίς ψυχοῦλες τῶν ἐγγονῶν, ὅταν διαπιστώσουν καί αὐτά τά ἀγνώμονα παιδιά, τό πόσο καλλίτερα θά αἰσθάνωνται μέ τόν ἑαυτό τους, ἡ τρυφερότητα θά ἐπιστρέψη σταδιακῶς καί τά χάσματα θά γεφυρωθοῦν…!
Καί πρέπει νά ξερωμε, πώς στόν ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ τοῦτο τόπο, πού τόσα ἔχει περάσει (καί περνᾶ), ἡ Ἑλληνική Οἰκογένεια ὅπως τήν ξέραμε, παρά τήν χαλάρωση πού παρατηροῦμε, ΚΡΑΤΑ ἀκόμα καί ἡ πίεση πού νοιώθει ὁ Λαός μας, σέ ὅλες τίς περιόδους τῆς μακραίωνης Ἱστορίας μας, ξυπνᾶ στήν ψυχή τοῦ  Ἕλληνα, μνῆμες, παραδόσεις καί μηχανισμούς αὐτοδιορθώσεως, πού, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, κάνει τό ἀθάνατο δέντρο τῆς φυλῆς μας νά ξανανθίση, νά ζωντανέψη καί νά ξανακαρπίση, σέ πεῖσμα τῶν ὅσων μᾶς πολεμᾶνε.
Δύο Ἀξίες, ὅσο πολεμῶνται ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΝ.
Ή ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ καί Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
Καί ἐδῶ, σέ τοῦτον ἐδῶ τόν τόπο, ὑπάρχουν ἀλληλένδετες, παρά τούς… «μοντέρνους» καιρούς μας, καί οἱ δύο αὐτές ΑΞΙΕΣ.

+Α.Ε.Μ.